စာအုပ္ဆိုင္ေတြ က်န္းမာေရးေကာင္းၾကပါေစ

စာအုပ္ဆိုင္ေတြ က်န္းမာေရးေကာင္းၾကပါေစ    Written by ေမာင္စံေပါ  Page - 17 , Bi Weekly Eleven 05 October 2012

(၁) အျမင္မ်ားမႇားေနသလားလို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ၾကည့္မိတယ္။ အျမင္လည္း မမႇားပါ။ မေရာက္တာ ၾကာၿပီမို႔ အျပင္အဆင္ေတြမ်ား ေျပာင္းသြားတာလား။ အျပင္အဆင္ ေျပာင္းတယ္ေျပာဦးေတာ့ အမ်ဳိးအမည္ကေတာ့ မကြဲသင့္ပါဘူး။ အခုဟာႀကီးက လုံး၀ျခားနားေနေတာ့တာ။ ေနရာရယ္၊ တိုက္ခန္းနံပါတ္ရယ္ေၾကာင့္သာ ငါမမႇားပါဘူးေျပာရဲတာ။ (၂) ''ဘာသုံးေဆာင္မလဲရႇင္၊ ၾကက္ဆီထမင္း၊ ၾကက္ေၾကာ္၊ ၾကက္ဆာေတး အစုံရပါတယ္''        ဆိုင္ေရႇ႕မႇာ အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ေငးေနမိတာက ဧည့္ႀကိဳမိန္းကေလးရဲ႕ အသံေၾကာင့္ စိတ္နဲ႔လူနဲ႔ ျပန္တြဲမိသြားတယ္။       ''မစားပါဘူး။ သမီးရယ္၊ မေရာက္တာၾကာလို႔ အရင္ဒီေနရာမႇာ ဖြင့္တဲ့ဆိုင္ကေလးေရာကြယ္။ ဘယ္မ်ားေျပာင္းသြားပါလိမ့္။ '' ေၾသာ္ အေခြငႇားဆိုင္လား။ ပိတ္သြားၿပီဦးရဲ႕။ ဆုိင္ခန္းခက ေစ်းတက္၊ အငႇားကက်နဲ႔မို႔ ႐ႈံးတာမခံ ႏိုင္ေတာ့လို႔ေျပာတယ္'' (၃) အေခြငႇားဆိုင္သာေျပာတာပါ။ အမႇန္က စာအုပ္ေတြလည္း ငႇားတယ္။ ဆိုင္နာမည္ကလည္း ၿမိဳ႕ျပနဲ႔ မလိုက္ဖက္စြာနဲ႔ ''ထေနာင္းရိပ္''တဲ့။        ''ကြၽန္ေတာ္က အညာသားဗ်။  ဒါနဲ႔ ဒီနာမည္ေလးေပးမိတာ။ ထေနာင္းရိပ္လိုပဲ စာေပရဲ႕အရိပ္က ေအးတယ္ မဟုတ္လားဗ်ာ။''      ေျပာသာေျပာတာပါ။ သူ႔ခမ်ာ မေအးႏိုင္ရႇာပါဘူး။ ဆိုင္ခန္း ငႇားခ၊ ၀န္ထမ္းစရိတ္၊ မီတာခ၊ စာအုပ္ဖိုးနဲ႔ တစ္လတစ္လ အလ်င္ကမမီ။ ၾကာေတာ့ ခုသာခံသာရႇိေအာင္ စာအုပ္ငႇားဆိုင္ကို ဘ၀ေျပာင္းၿပီး စာအုပ္ေရာ၊ အေခြေရာ ငႇားတဲ့ ဘ၀ေရာက္ပါေရာ။         ''စာအုပ္ေတြက ကြၽန္ေတာ့္ ေက်းဇူးရႇင္။ ကြၽန္ေတာ္ ဒီဘ၀ ေရာက္လာတာ စာေတြဖတ္လို႔။ကြၽန္ေတာ္တို႔အညာက ၿမိဳ႕ကေလးမႇာ စာအုပ္ငႇားဆိုင္ရႇိတယ္။ နာမည္က ဧရာ၀တီ၊ ဆိုင္ရႇင္ဘႀကီးက ကြၽန္ ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြဆို အလကားေပးဖတ္တာ။ စာအုပ္ေတာ့ ႐ိုေသရသေပါ့ဗ်ာ။''       စာအုပ္ငႇားဆိုင္အေၾကာင္း ေျပာရင္းကေန အတိတ္ကိုအလည္ ျပန္သြားတယ္။ ၾကည္ႏူးရိပ္ေလးေတြ မ်က္ႏႇာမႇာ ထင္ဟပ္လာတယ္။ (၄) ထင္ဟပ္လာတဲ့ ၾကည္ႏူးရိပ္ေလးေတြလည္း ၾကာၾကာမခံရႇာပါဘူး။ ပစၥဳပၸန္ေရာက္ေတာ့ ေပ်ာက္ကုန္ေတာ့တာ။ ''ကြၽန္ေတာ္ စာအုပ္ငႇားဆိုင္ဖြင့္တာက စာဖတ္ေစခ်င္လို႔ပါ။ မ၀ယ္ႏိုင္တဲ့သူေတြ ငႇားဖတ္ႏိုင္ၾကပါေစ ဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့ဗ်ာ။ တကယ္ဖတ္ခ်င္တဲ့သူေတြ ငႇားခမတတ္ႏိုင္ေတာ့လည္း ဒီလိုပဲ ေပးဖတ္လိုက္တာပါပဲ။  အရင္းေလးရရင္ ေတာ္ပါၿပီဆိုေပမယ့္ ၾကာလာတဲ့အခါ မခံႏိုင္ေတာ့လို႔ အေခြငႇားဆိုင္ပါတြဲလိုက္ရတာ။ အခုေတာ့ အေခြကလည္း သိပ္မငႇားရေတာ့ဘူးဗ်ာ။ ဒီတစ္ခါ ႏႇစ္ခ်ဳပ္ေစ့ရင္ေတာ့ ဆက္ဖြင့္ဖို႔ေတာင္ ခပ္ ခက္ခက္ရယ္။''  ခပ္ ခက္ခက္တဲ့လား၊ အခက္ပြားလို ဆက္မသြားႏိုင္ေတာ့ဘဲ ရပ္လိုက္ရၿပီလား ဆိုင္ကေလးရယ္။ (၅) ''ေျပာရရင္ ကြၽန္ေတာ္က ေစ်းေတြ ဘာေတြ သြားတာ ၀ယ္တာျခမ္းတာ သိပ္၀ါသနာမပါဘူးဗ်''          မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ကေျပာ ျပတယ္။    ''အဲဒီေန႔ကဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္ စတိုးဆိုင္ေထာင့္က စာအုပ္စင္မႇာ ဟိုလႇန္ ဒီလႇန္လုပ္ေနတုန္းမႇာ အဲဒီ ခ်ာတိတ္ကိုေတြ႕တာ။ သူ့ပုံစံကလည္း  ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း၊ အသက္က ဆယ္ႏႇစ္ေလာက္ရႇိဦးမႇာ။ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ကိုင္လိုက္၊ လႇန္လုိက္ ျပန္ခ်လိုက္နဲ႔ ၾကာေတာ့ ဘာမ်ားလဲလို႔ စပ္စုခ်င္လာတာနဲ႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အဂၤလိပ္ - ျမန္မာအဘိဓာန္ စာအုပ္အေသးေလး။ ေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူအလုပ္လုပ္တဲ့ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မႇာ ဘြဲ႕ရၿပီးတဲ့ အကိုႀကီးတစ္ေယာက္ရႇိတယ္။ သူက အဂၤလိပ္စာ သင္ေပးမယ္ေျပာလို႔တဲ့။ ေမးတာလည္းေျဖၿပီးေရာ အဲဒီခ်ာတိတ္ စာအုပ္ေလးခ်ၿပီး ထြက္သြားေရာ'' ''အဲဒါမ်ားဗ်ာ''    ''အဲဒါ မမ်ားနဲ႔ ဆုံးေအာင္နားေထာင္ေလ။ ကြၽန္ေတာ္လည္း အေရာင္းစာေရးမေလးတစ္ေယာက္ေခၚၿပီး စာအုပ္ဖိုးေပးၿပီး အဲဒီစာအုပ္ေလးကို ေစာေစာက ခ်ာတိတ္ကို ေပးဖို႔ ေျပာၿပီးထြက္ခဲ့တယ္။ အေရာင္းစာေရးမေလးကေတာင္ ေျပာလိုက္ေသးတယ္။ အဲဒီေကာင္ေလး ဒီစာအုပ္ သိပ္လိုခ်င္ရႇာတာ။ ပိုက္ဆံမတတ္ႏိုင္လို႔၊ မ၀ယ္ဘဲျပန္သြားတာ ႏႇစ္ရက္ရႇိၿပီတဲ့'' ''စာအုပ္ဖိုးက''   ''စာအုပ္ဖိုးက ႏႇစ္ေထာင့္ငါး ရာပါ။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ဗ်ာ အခုေျပာ အခုပီတိျဖစ္တယ္''      ယုံပါတယ္။ လူႀကီးအလိုက် ဇာတိရြာ မူလတန္းေက်ာင္း ျပဳျပင္ေဆာက္လုပ္ေရးအတြက္ သိန္းေပါင္းမ်ားစြာ လႇဴဖူးတဲ့သူ။ အဲဒီအလႇဴအတြက္ ဆိတ္ဆိတ္ေနခဲ့သူ။ ဖားၿပီးလႇဴခဲ့တာဗ်ာ။ ကုသိုလ္ရခ်င္မႇရမႇာပါ ဆိုခဲ့သူ။ ဒီစာအုပ္အလႇဴေလး ေျပာေတာ့ သူ႔မ်က္လုံးမႇာ ပီတိနဲ႔ အရည္လဲ့ေနတယ္။ (၆) ႏွစ္ေထာင့္ငါးရာဆိုတာ ကြၽန္မအတြက္ ငါးရက္စာဟင္းဖိုး။ ရႇင္းျပမယ္ေလ။ ကြၽန္မတို႔ ကုမၸဏီက ေန႔လယ္စာ ထမင္းေကြၽးတယ္။ ဟင္းကေတာ့ သင့္ရာတစ္မ်ဳိးမ်ဳိးေပါ့။ မနက္စာကိုက ေကာ္ဖီမစ္ေလးေဖ်ာ္၊ မုန္႔ ေလး တစ္ခုႏႇစ္ခု၀ါးၿပီး အလုပ္ဆင္းတယ္။ ညေန႐ုံးဆင္းေတာ့ ဟင္းတစ္ပြဲ ငါးရာနဲ႔ ၀ယ္ျပန္တယ္။ ၀ယ္တာလား။ ႐ုံးကို ေန႔လယ္စာ ကန္ထ႐ိုက္ယူထားတဲ့ ေဒၚေဒၚလႇဆီကပဲေပါ့။ သူက ႐ုံးဟင္းအျပင္ တျခားဟင္း ေတြလည္း တႏိုင္ခ်က္ခ်က္ၿပီး ယူလာတယ္။ ႐ုံးမႇာ ေရာင္းတယ္။ ဘာယူယူ တစ္ပြဲငါးရာ။ အဲဒါ၀ယ္ ျပန္ၿပီး အေဆာင္မႇာ ထမင္းခ်က္စားတယ္။ အဲဒီေန႔က ႐ုံးမသြားခင္ အခ်ိန္ရတာနဲ႔ လႇည္းတန္းမႇာ စာအုပ္ဆိုင္ ၀င္ၾကည့္တယ္။ အဲဒီေကာင္မေလး ေတြက ကြၽန္မကို သိ မသိ မေသခ်ာေပမယ့္ ကြၽန္မကေတာ့ သူတို႔ကို မႇတ္မိေနတယ္။ စာအုပ္ဆိုင္နဲ႔ မေ၀းလႇတဲ့ စတိုးဆိုင္က အေရာင္းအကူ မိန္းကေလးေတြ။ သူတုိ႔ႏႇစ္ေယာက္ စာအုပ္တစ္အုပ္ဖတ္ၿပီး သေဘာေတြက်ေနၾကတာ။ ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့ တစ္ေယာက္ကေျပာတယ္။ ႏႇစ္ေထာင့္ငါးရာေတာင္ဟယ္။ မ၀ယ္ႏိုင္ပါဘူး တဲ့။ အဲဒီစာအုပ္စင္ကေန တျခားစာအုပ္စင္ကို ကူးသြားၿပီး ဆက္ၾကည့္ေနၾကျပန္ေရာ။ သူတို႔ ၾကည့္တဲ့စာအုပ္ကို ယူၾကည့္လိုက္ေတာ့ အံ့ၾသသြားတယ္။ တကယ့္စာအုပ္ေကာင္း။ ကြၽန္မ ကိုယ္ပိုင္၀ယ္ထားတာေတာင္ ရႇိတယ္။ ဒီလို စာေကာင္း ေပမြန္ေတြသိတဲ့ မိန္းကေလးေတြ ရႇိပါေသးလားဆိုၿပီး ၾကည္ႏူးမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ မ၀ယ္ႏိုင္တဲ့ သူတို႔အျဖစ္ကို စဥ္းစားမိေတာ့ စိတ္မေကာင္းဘူး။           အဲဒီစာအုပ္ေလးကို ေကာက္ယူခဲ့တယ္။ ေကာင္တာမႇာ ပိုက္ဆံေခ်ၿပီး စာအုပ္ကို ထားခဲ့တယ္။ ေကာင္တာက မိန္းကေလးက ေမးတဲ့အၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္တယ္။ ကြၽန္မလည္းေျဖၿပီး ဆိုင္ထဲကေနထြက္ခဲ့တယ္။         ''ဒီစာအုပ္ကေလးကို ဟိုက ညီမေလးေတြကို ေပးေပးပါ'' ၪာဏ္ပညာ ႏုံနည္းလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ပါရမီ မပါခဲ့လို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ျဖစ္အတန္းပညာဆံုးခန္းမတိုင္ေပမယ့္ အားငယ္စရာ မရႇိပါဘူး။ ဘြဲ႕ေတြတသီႀကီး ရထားလို႔လည္း ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔ ေငးေမာၿပီး အထင္ႀကီးေနစရာမလိုပါဘူး။ ေအာင္လက္မႇတ္ တျပျပနဲ႔ေပမယ့္ သံုးမရ၊ ခိုင္းမရတာေတြလည္း ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ (၇) ကုမၸဏီတစ္ခုက စာရင္းကိုင္၀န္ထမ္း မိန္းကေလးရဲ႕စာအုပ္အလႇဴေလး နားေထာင္ရတာလဲ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ျဖစ္ရတယ္။ စာအုပ္စာေပ လူ႔မိတ္ေဆြပဲ။စာအုပ္ေတြဟာ အေဖာ္မြန္ေတြပါပဲ။ အတန္းပညာမတတ္ေပမယ့္ စာဖတ္ၿပီး ေအာင္ျမင္ခဲ့ၾကသူေတြ ရႇိပါတယ္။ အေမရိကန္သမၼတ ေအဗရာဟမ္လင္ကြန္းဟာ အထင္ရႇားဆံုး ဥပမာတစ္ခုပါ။ဟိုးပေ၀သဏီကဟာေတြ လာေျပာမေနနဲ႔လို႔ မဆိုပါနဲ႔။ ဒီဘက္ ေခတ္ေတြမႇာလည္းရႇိပါတယ္။ ''ရႇစ္ တန္းေတာင္ မေအာင္တဲ့ေကာင္ကမ်ား ''တို႔၊ ''ဆယ္တန္းပဲအရင္ ေအာင္ေအာင္ ျပန္ေျဖစမ္းပါဦးကြာ'' တို႔ ဆိုတာမ်ဳိးေတြ ၾကားရဖူးပါတယ္။ ေျပာတဲ့သူက ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ေျပာသလဲမသိေပမယ့္ အေျပာခံရတဲ့လူကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ နယ္ပယ္တစ္ခုခုမႇာ ေလာက္ေလာက္လားလား ေနရာတစ္ခုရေနသူ။ နည္းနည္းပို အတြင္းက်က် လိုက္ၾကည့္ေတာ့ စာဖတ္တဲ့သူ။ (၈) စာဖတ္ဖို႔အတြက္ စာတတ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ အဆင့္ျမင့္စာေတြဖတ္ဖို႔အတြက္ အဆင့္ျမင့္ပညာေတြ လိုပါတယ္။ စာပဲဖတ္ၾက၊ေက်ာင္းမတက္ၾကနဲ႔လို႔ ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ ၪာဏ္ပညာ ႏုံနည္းလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ပါရမီ မပါခဲ့လို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ျဖစ္အတန္းပညာဆံုးခန္းမတိုင္ေပမယ့္ အားငယ္စရာ မရႇိပါဘူး။ ဘြဲ႕ေတြတသီႀကီး ရထားလို႔လည္း ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔ ေငးေမာၿပီး အထင္ႀကီးေနစရာမလိုပါဘူး။ ေအာင္လက္မႇတ္ တျပျပနဲ႔ေပမယ့္ သံုးမရ၊ ခိုင္းမရတာေတြလည္း ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ (၉) ''ငါ့ကေလးေတြ စာဖတ္တတ္ေအာင္ မနည္းက်င့္ေပးခဲ့ရတာ ေမာင္'' ငယ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေျပာျပတယ္။ ေက်ာင္းတက္ၿပီး ဆယ္တန္းကို ထူးထူးခြၽန္ခြၽန္ ေအာင္ခဲ့တဲ့သူငယ္ခ်င္း၊ ဘာက်ဴရႇင္မွ မတက္ခဲ့ဖူးသူ၊ ကိုယ့္ဒူးကိုယ္ခြၽန္နဲ႔ ကိုယ့္ေလႇကိုယ္ပဲ့ကိုင္ၿပီး ဆရာ၀န္ႀကီးျဖစ္ခဲ့သူ။ ''ေက်ာင္းရယ္၊ က်ဴရႇင္ရယ္၊ ဂိမ္းဆိုင္ရယ္၊ တီဗီရယ္၊ အင္တာနက္ရယ္နဲ႔ အခ်ိန္ေတြကုန္ေနတာကြာ။ အျပင္စာဖတ္ၾကပါဟဲ့ဆိုေတာ့ မဖတ္ခ်င္ဘူး။ ဒါနဲ႔ အတင္းဖတ္ခိုင္း၊ ျပန္ေျပာခိုင္း၊ မုန္႔ဖိုးေပး၊ ဆုခ်နဲ႔ လုပ္ရတာ ေမာင္။ စာအုပ္ေတြေတာ့ ေရြးေပးရသေပါ့ကြာ။ ေျပာရရင္ အင္တာနက္ဆိုတာ ဖတ္မကုန္တဲ့ စာအုပ္ႀကီးပါကြာ။ အခုေတာ့ စာေကာင္းေပမြန္မဖတ္ဘဲ အဆိပ္ရႇိတဲ့ စာေတြဖတ္ၾကတယ္။ အင္တာနက္ဆိုလည္း ခ်က္(chat)တာနဲ႔ပဲ ၿပီးပါေရာ။ ငါတို႔ၿမိဳ႕ေလးမႇာ ေတာင္ အင္တာနက္ဆိုင္ေတြ၊ ဂိမ္းဆိုင္ေတြ ရႇိေနၿပီဆိုပဲ။ ငါလည္း ျပန္မေရာက္ပါဘူးကြာ။ (၁၀) သူငယ္ခ်င္းဆရာ၀န္ႀကီးဟာ မေရာက္ေပမယ့္ ကုိယ္ကေတာ့ ျပန္ေရာက္သြားျဖစ္တယ္။ ဂိမ္းဆိုင္ေတြကလည္း တၿခိမ္းၿခိမ္းနဲ႔၊ အင္တာနက္ဆိုင္ေတြကလည္း တစ္ခ်က္ခ်က္နဲ႔။ တိုးတက္လာတာေတြ။ ေပ်ာက္ဆံုးသြားတာေတြကေတာ့ စာအုပ္ငႇားဆိုင္ေတြ။ အရင္ လက္ႏႇစ္ဖက္ေပါင္းေက်ာ္ခဲ့တဲ့ အေရအတြက္ စာအုပ္အငႇားဆိုင္ေတြ။ အရင္ လက္ႏႇစ္ဖက္ေက်ာ္ခဲ့တဲ့ အေရအတြက္ကေန လက္တစ္ဖက္ေတာင္ မရႇိေတာ့။ ႏႇစ္ဆိုင္ပဲ ျမင္ခဲ့ရတယ္။ ၾကည့္ေတာ့လည္း မဂၢဇင္းေတြနဲ႔၊ သရဲသေစၧနဲ႔၊ ဂမၻီရနဲ႔။ အငႇားဆိုင္လိုပဲ ေပ်ာက္သြားတာက အေရာင္းဆိုင္ေတြ။ ငႇားတဲ့သူက ငႇားမေကာင္းလို႔ မလုပ္ၾကေတာ့သလို ေရာင္းတဲ့သူကလည္း ေရာင္းမေကာင္းေတာ့ စာအုပ္ဆိုင္ျဖဳတ္ၿပီး စတိုးဆိုင္လုပ္တယ္။ ဘယ္တတ္ႏိုင္မႇာလဲ။ ဘယ္လိုေျပာရမလဲေပါ့ေနာ္။ ဒီကိစၥက ဟိုလိုေလ။ သိတယ္မဟုတ္လား။ သေဘာေပါက္မႇာပါ စသျဖင့္ ဒီေန႔ေခတ္မႇာ အျမင္မ်ားတဲ့ အင္တာဗ်ဴးစကားေတြပဲ ကိုးကားရမလိုလို။ (၁၁) ေဒသေပါင္းမ်ားစြာမႇာ၊ ကုန္တိုက္ႀကီးေတြ အထင္ကရေနရာေတြမႇာ ေနရာအက်ယ္ႀကီး ငႇားရမ္းၿပီး စာအုပ္ဆိုင္ႀကီးေတြ အမ်ားႀကီးဖြင့္လႇစ္တဲ့ သူေဌးႀကီးကို အင္တာဗ်ဴးၾကပါသတဲ့။ ဒီေလာက္ေနရာေတြ အမ်ားႀကီး၊ အက်ယ္ႀကီးမႇာဘာျဖစ္လို႔ စာအုပ္ဆိုင္ဖြင့္တာလဲ။ တျခားပစၥည္းေတြေရာင္းရင္ ပိုၿပီး အက်ဳိးအျမတ္ရႇိမယ္ မဟုတ္လားတဲ့။ သူေဌးႀကီးက ျပန္ေျဖပါတယ္။ စာအုပ္ေတြနဲ႔ လူျဖစ္လာတာမို႔ပါပဲတဲ့။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ေနာက္မ်ဳိးဆက္ေတြ အတြက္လည္း ေကာင္းတဲ့ အေမြလက္ဆင့္ ကမ္းေပးခ်င္လို႔ပါတဲ့။ အဲသလိုမ်ဳိး စာအုပ္ဆိုင္ႀကီးေတြ ျမန္မာျပည္တစ္နံတစ္လ်ားမႇာ ဘယ္သြားသြား ေတြ႕ျမင္ခ်င္ပါတယ္။ အသစ္ေတြ မေပၚေပါက္လာေသးရင္ေတာင္မႇ လက္ရႇိအေဟာင္းေတြေတာ့ မေပ်ာက္ေစခ်င္ပါဘူး။ အငႇားဆိုင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အေရာင္းဆိုင္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ စာအုပ္ဆိုင္လို႔ပဲ နာမပၪာတ္အမည္တပ္ပါရေစ။ စာအုပ္ဆိုင္ေတြ က်န္းမာေရး ေကာင္းေစခ်င္ပါတယ္။ စာအုပ္ဆိုင္ေတြ က်န္းမာေရး ေကာင္းၾကပါေစ။    ။

ပန္းတိမ္မသင္ခင္ ေရႊခိုးတတ္ေနၾကသူမ်ား

Bottom of Form

ပန္းတိမ္မသင္ခင္ ေရႊခိုးတတ္ေနၾကသူမ်ား

(၁) အသက္ႀကီးလာေတာ့ ဘုဂလန္႔ေတြ ေတြးလာတယ္ေျပာရဲ႕။ ဂြက်က် စကားေတြပဲ ထြက္ထြက္လာတယ္ဆိုရဲ႕။ ရြတ္တြတ္တြတ္ေတြပဲ ေရးေရးေနတယ္ ေ၀ဖန္ရဲ႕။ အဲဒါေတြအားလံုးက အမႇန္ေတြခ်ည္းပါပဲ။ အဲဒီရလဒ္ေတြကို ျဖစ္ေပၚေစတဲ့ အေၾကာင္းတရားေတြကလည္း ေနာက္ကြယ္မႇာရႇိတာ အေသအခ်ာ။ တစ္သက္လံုး ေအာင့္အည္း သည္းခံေနလာရတာၾကာေတာ့ ေသခါနီးမႇာ ေျပာခ်င္တာေလး ေျပာ၊ လုပ္ခ်င္တာေလး လုပ္၊ ေရးခ်င္တာေလး ေရးမိသေပါ့ဗ်ာ။ (၂) ေရးခ်င္စိတ္ေပၚလာေပမယ့္ ဘာေရးရမႇန္းမသိတာက အင္မတန္ ႀကီးမားတဲ့ ျပႆနာ။ ကံအားေလ်ာ္စြာပဲ ကယ္တင္ရႇင္က ေပၚလာတယ္။ ကလင္ကလင္ ဖုန္းသံ။ အခ်ိန္မေတာ္လာတဲ့ဖုန္းဆိုေတာ့ တစ္ခုခုပဲ ေအာက္ေမ့ၿပီး ကိုင္လိုက္တဲ့ခဏမႇာ နယ္ကညီမရဲ႕အသံကို ၾကားရတယ္။ ''ကိုငယ္ေရ ႀကီးႀကီးေဒၚေရႊႀကိဳင္ ဆံုးသြားၿပီ။ ခုနက ဖုန္းလာလို႔ သန္ဘက္ခါ သၿဂႋဳလ္မယ္တဲ့။ (၃) ေဒၚေရႊႀကိဳင္၊ ေဒၚေရႊလိႈင္၊ ေဒၚေရႊၿမိဳင္ဆုိတာ အေဖ့ရဲ႕အစ္မေတြ။ အားလံုးက ေရႊကုန္သည္ေတြ။ ေစ်းထဲမႇာ ေရႊဆိုင္ဖြင့္သဗ်ာ။ ေရႊေရာင္းတယ္။ အပ္ထည္လက္ခံတယ္။ ေရႊ၊ ေငြ ရတနာ အေပါင္ခံတယ္။ ေငြတိုးေပးတယ္။ ဒါသူတို႔ရဲ႕ အဓိကစီးပြားေရး။ ငယ္ငယ္တုန္းကတည္းက စကား ခပ္မ်ားမ်ားေကာင္ဆိုေတာ့ ႀကီးေတာ္မ်ားက ခ်စ္ၾကသဗ်ာ။ အခုလို စကားမ်ားျခင္းမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ ခ်စ္ခင္ႏႇစ္သက္ဖြယ္ရာ ပီယ၀ါစာေလးေတြလည္း  ဆိုတတ္တာကိုး။ ဒါေတာင္မႇ တစ္ခါတစ္ခါမႇာ ဂြတီးဂြက်ေတြ ေတြး၊ ေမး၊ ေျပာတတ္တာက ရႇိေသးရဲ႕။ (၄) အဲဒီဂြတီးဂြက်ေတြထဲက မႇတ္မႇတ္ရရတစ္ခု ရႇိပါတယ္။ ကိုယ့္ဘက္ကလည္း မႇတ္မႇတ္ရရ၊ ႀကီးေတာ္မ်ားဘက္ကလည္း မႇတ္မႇတ္ရရေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီေန႔က ေက်ာင္းပိတ္ေတာ့ ေစ်းထဲသြားတယ္။ ႀကီးေတာ္ေတြရဲ႕ ေရႊဆိုင္မႇာထိုင္တယ္။ မုန့္စားတယ္။ သူတို့စာရင္းေတြကူၿပီးေပါင္းေပးတယ္။ စစ္ေပးတယ္။ အဲဒီအတြက္မုန့္ဖိုးေပး ရတယ္။ လွ်ပ္စစ္ဂဏန္းေပါင္းစက္ေတြ မေပၚေသးတဲ့ေခတ္ဗ်ာ။ အစိုးရ႐ံုးေတြမႇာေတာင္မႇ ဂဏန္းေပါင္းစက္ႀကီးကို ႏႇိပ္လိုက္ လက္ယာရစ္ လႇည့္လိုက္၊ လက္၀ဲရစ္ လႇည့္လိုက္နဲ႔ လုပ္ရတာ။ အဲဒီေတာ့ကာ တူေတာ္ေမာင္ လူရည္ခြၽန္ေလးလာတဲ့ခဏမႇာ ေကာင္းေကာင္း အသံုးခ်ပါေရာ။ စစ္စမ္းဟဲ့ အေႂကြးစရင္း၊ ေပါင္းစမ္းဟဲ့ အေရာင္းစာရင္း၊ ႏႈတ္စမ္းဟဲ့ အ၀ယ္စာရင္းေပါ့ဗ်ာ။ ေျပစာေတြနဲ႔ လယ္ဂ်ာစာအုပ္နဲ႔ တုိက္ဆိုင္စစ္ေဆးရတာလည္း ပါေသးသဗ်။ (၅) အဲဒီေန႔ကဗ်ာ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ခါတုိင္းလို ခိုင္းတာလုပ္၊ ေကြၽးတာစား၊ ေပးတဲ့မုန္႔ဖုိး ယူဆိုၿပီးၿပီ။ ကိုယ္ကိုယ္၌ကိုယ္က ရႇည္တာပါဗ်ာ။ ေျပစာေတြ ၾကည့္ၿပီး အေမးအျမန္းထူမိတယ္။ ''ႀကီးႀကီးေျပစာမႇာပါတဲ့ အေလ်ာ့တြက္ေတြက မ်ားလႇခ်ည္လားဗ်'' ''လူကေလးရဲ႕ လက္၀တ္လက္စား လုပ္တယ္ဆိုတာ အင္မတန္မႇ အႏုစိတ္ၿပီး လက္၀င္တာကြဲ႔။ ထုရင္း ႏႇက္ရင္း ဆစ္ရင္း ပိုင္းရင္း ျဖတ္ရင္း ေတာက္ရင္း ပံုေဖာ္ရင္းနဲ႔ ေရႊမႈန္ေလးေတြ ေလလြင့္တတ္သကြဲ႔။ အဲဒါအတြက္ပါ တြက္ထားရတာေပါ့' ''အဲဒီေရႊမႈန္ေတြလြင့္တာ ပန္းတိမ္ဖိုထဲမႇာပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ ႀကီးႀကီးတို႔ေျပာေတာ့ ပန္းတိမ္ဖိုေနရာေဟာင္းကို မိႈက္ထုတ္ရင္ေတာင္မႇ ရတဲ့ေရႊက အမ်ားႀကီးဆို'' ''အဲဒါ ပန္းတိမ္ဆရာရဲ႕ အိမ္လကြယ္။ ကိုယ္ကဘာရမႇာလဲ။ ေနာက္ၿပီး အေလ်ာ့တြက္ဆိုတာက ပန္းတိမ္ဆရာအတြက္ ေဆာင္းရတာကြဲ႔။ ေရႊတစ္တံုး တစ္က်ပ္သားေပးၿပီး တစ္က်ပ္သား ဆြဲႀကိဳးလုပ္လို႔ မရဘူး။ အေလ်ာ့တြက္ယူတာ သိပ္မ်ားရင္ အဲဒီ ပန္းတိမ္ဆရာကို မအပ္ၾကေတာ့ဘူး။ သင့္တင့္တဲ့ ပမာဏတစ္ခုပဲ လက္ခံၾကတာ'' ''ဒါနဲ့ ပန္းတိမ္မတတ္ခင္ ေရႊခိုးသင္ဆိုတာကေရာ ႀကီးႀကီး'' ''တယ္ ဒီေကာင္ေလးေတာ ေမးေတာင္ေမးနဲ႔၊ ပန္းတိမ္ေကာင္းေကာင္း တတ္သြားရင္ ေရႊခိုးသင္စရာ မလိုဘူး။ အေလ်ာ့တြက္ သက္သက္သာသာနဲ႔ လက္ရာေကာင္းေကာင္း ထြက္သဟဲ့့။ ေတာ္ ေတာ္'' ဒါနဲ႔ အဲဒီေန႔က မုန္႔လည္းငတ္ခဲ့သဗ်ာ။ မုန္႔ဖိုးေတာ့ ေ၀းေပါ့။ 'ကိုယ္က်ဳိးစီးပြားကို လြန္လြန္က်ဴးက်ဴး ေရႇ႕တန္းတင္လာၾကသလားလို႔ပါကြာ။ အလုပ္ မလုပ္ရေသးဘူး။ ရရာရေၾကာင္းေတြ၊ ခြင္ေတြျမင္ေန တတ္ၾကၿပီ။ ေနာက္ၿပီးစာဖတ္တဲ့ ကိစၥကြာ' (၆) တစ္ရက္မႇာ တကၠသိုလ္တစ္ခု မႇာ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ျဖစ္ေနတဲ့ သူငယ္ ခ်င္းနဲ့ေတြ႕တယ္။ အသက္ေမြး၀မ္း ေက်ာင္းပညာရပ္တစ္ခုကို အတူ သင္၊ အတူဘြဲ႕ရခဲ့တဲ့သူငယ္ခ်င္း။ သူ႔မူလ ရည္ရြယ္ရာ ဘ၀လမ္းေၾကာင္းကို မတိမ္းမေစာင္း ေလ်ာက္ရင္း ႏုိင္ငံျခား ပညာေတာ္သင္ အေရြးခံ ရ၊ မ ဟာဘြဲ႕ရ၊ မဟာဘြဲ႔ရတဲ့ တုိင္းျပည္က တကၠသိုလ္ႀကီးမႇာပဲ ပါရဂူဘြဲ႔ရခဲ့သူ။ ပညာထူးခြၽန္ၿပီး စိတ္သေဘာထား မႇန္ကန္ေျဖာင့္မတ္သူ။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေတြ႔ၾကေတာ့ ျမကြၽန္းသာအရိပ္ေလးေတြ ျပန္ဆဲြ၊ တကၠသီလာေတးေတြ ျပန္ဆိုနဲ႔ ငယ္ဘ၀ကို ခဏအလည္သြားၾကတယ္။ အတိတ္က အရိပ္အေရာင္ေတြ လြင့္တဲ့ခဏမႇာ ပစၥဳပၸန္ကို ျပန္ေရာက္ပါေရာ။ ''ပါခ်ဳပ္ႀကီး သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ တကၠသိုလ္နဲ႔ အေျခအေန ၾကံဳတုန္းေလး ဗ်ဴးပါရေစ'' ''ကိုယ္တို႔လုပ္ေနရတဲ့ အေျခအေန၊ အခက္အခဲေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးေပါ့ သူငယ္ခ်င္းရာ။ အဲဒါေတြထားၿပီး သူငယ္ခ်င္းစိတ္၀င္စားမယ့္ ေက်ာင္းသားေတြအၾကာင္းပဲ ေျပာပါ့မယ္။ အခု ေက်ာင္းသားေတြ ေတြ႔ေတြ႔ေနရတာ ကိုယ္တို႔တုန္းကနဲ႔ ကြာသြားတာအမႇန္ပဲ။ အားလံုး မဟုတ္ေပ မယ့္ မနည္းတာေတာ့အမႇန္'' ''ဆိုပါဦး'' ''ကိုယ္တို႔တုန္းက ေက်ာင္းၿပီးလို႔ အလုပ္၀င္ရင္ တာ၀န္က်တဲ့ေနရာသြားမယ္။ ကိုယ့္အလုပ္ကို ကိုယ္တာ၀န္ေက်ေအာင္ လုပ္မယ္'' ''အခုေရာ'' ''အခုေတြ႔ေနရတာကေတာ့ကြာ ေနာက္ဆံုးႏႇစ္မေျပာနဲ႔ ေက်ာင္းေရာက္ခါစ သစ္လြင္ေတြကလည္း ဘယ္ေနရာက ေကာင္းတယ္။ ဘယ္ၿမိဳ႕ဆို အဆင္ေျပတယ္။ ဘယ္ဂိတ္မႇာက်ရင္ အိုေက။ ဘယ္လူႀကီးက က်ပ္တယ္။ ဘယ္ပုဂၢိဳလ္ႀကီးမႇာ သမီးအပ်ဳိ ဘယ္ႏႇစ္ေယာက္ရႇိတယ္။ ေယာကၡမေတာ္ဖို႔ ႀကိဳးစားရမယ္ ဘာညာနဲ႔ကြာ'' ''အဲဒီေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေျပာခ်င္ တာက'' ''ကိုယ္က်ဳိးစီးပြားကို လြန္လြန္က်ဴးက်ဴး ေရႇ႕တန္းတင္လာၾကသလားလို႔ပါကြာ။ အလုပ္မလုပ္ရေသးဘူး။ ရရာရေၾကာင္းေတြ၊ ခြင္ေတြျမင္ေနတတ္ၾကၿပီ။ ေနာက္ၿပီး စာဖတ္တဲ့ကိစၥကြာ'' ''ေက်ာင္းစာလား'' ''ေက်ာင္းစာေျပာမလားကြာ။ အျပင္စာေပါ့။ ကိုယ္တို႔တကၠသိုလ္ႀကီးတစ္ခုလံုးမႇ စာၾကည့္တုိက္အတြက္ ရတဲ့ရန္ပံုေငြက ဂဏန္းေသးေသးေလး ငါးလံုးရယ္၊ ဘာ၀ယ္ႏုိင္မႇာလဲ။ ကိုယ္တို႔ေခတ္တုန္းကလည္း ထူးမျခားနားရႇိခဲ့မႇာပါ။ ဒါေပမဲ့ သူငယ္ခ်င္းတို႔ ဦးေဆာင္ၿပီး အေဆာင္စာၾကည့္ တိုက္ဖြင့္တယ္။ ပိုက္ဆံစုထည့္ ၾကတယ္။ ငႇားခယူတယ္။ အျပင္ထက္ အမ်ားႀကီးသက္သာတဲ့ ငႇားခနဲ႔အျပင္ စာအုပ္ေတြထဲက ေကာင္းႏိုးရာရာေလးေတြ ဖတ္ႏိုင္ခဲ့တယ္'' ''သူငယ္ခ်င္းတပည့္ေတြကို ေျပာမျပဘူးလား'' ''ေအာင္မယ္ေလးကြာ။ ေျပာေပါင္းမ်ားလို႔ ႐ိုးေနပါၿပီေတာင္ ျဖစ္ေပါ့။ သူတို႔က ေက်ာင္းစာေတာင္ မနည္း ဖတ္ေနရတာတဲ့။ ဒါေပမဲ့ အားတဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ ဂိမ္းေဆာ့ၾကသဗ်ာ။ ေဘာလံုးပြဲၾကည့္သဗ်ာ၊ ေဘာလံုးပြဲ ေလာင္းသဗ်ာ။ ဒီလိုနဲ႔ ဘြဲ႔မရဘဲ ေက်ာင္းထြက္သြားရတဲ့သူေတြ ရႇိတယ္။ သူငယ္ခ်င္း ပါခ်ဳပ္ခမ်ာ သစ္ေခါင္းထဲ သြားသြားေအာ္ေနရတာ။ အခုမႇ လူအစစ္ကို အရႇင္လတ္လတ္ေျပာရေတာ့တယ္ဆိုၿပီး ေျပာသဗ်။ ကိုယ့္မလည္း နားေထာင္ရတာကမ်ား၊ ၾကားရတာက မသက္သာနဲ႔ေပါ့ဗ်။ (၇) ''သူငယ္ခ်င္းလည္း ၾကားရတာ သက္သာမႇမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္လည္း ေျပာရမႇာစိတ္ထဲမႇာ မေကာင္းဘူး။ တစ္မ်ဳိးႀကီးကြာ။ ဆိုးပါတယ္'' မသက္မသာနဲ႔ ေျပာလာတာ သူငယ္ခ်င္းသူေဌးႀကီးတစ္ဦး။ သူဘယ္ေလာက္ခ်မ္းသာမႇန္း သူ႔ကိုယ္ကိုသူေတာင္မႇ မသိရေလာက္ေအာင္ ခ်မ္းသာသူ။ သူ႔ရဲ႕မ်ားျပားလႇစြာေသာ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းႀကီးေတြထဲက တစ္ခုျဖစ္တဲ့ လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းေတြ တင္သြင္းျဖန္႔ျဖဴးတဲ့လုပ္ငန္းအေၾကာင္း ေျပာျပေနတာ။ ''အဲဒီခ်ာတိတ္ကြာ၊ ကိုယ့္သမီးထက္ေတာင္ ငယ္ပါဦးမယ္။ အသက္မႇ ႏႇစ္ဆယ္စြန္း႐ံု ရႇိေသးတယ္။ အလုပ္၀င္တာမႇႏႇစ္လ။ အလြဲသံုးစားလုပ္သြားတာ သိန္းႏႇစ္ရာ'' ''ဟာမ်ားလႇေခ်လား။ သူငယ္ခ်င္းတို႔က ဘာမႇစစ္တာေဆးတာ ထပ္ဆင့္စစ္ေဆးတာမလုပ္ဘူးလား'' ''လုပ္တာေပါ့ကြာ။ ကိုယ္စားလႇယ္ေတြဆီ ေန႔စဥ္ ေငြသိမ္းသြားရင္ မႇတ္ပုံတင္စာအုပ္ပါတယ္။ ကိုယ္စားလက္မႇတ္၊ ေငြသိမ္းသူလက္မႇတ္ထိုးၿပီး ေငြလက္ခံတယ္။ အဲဒီေန့စဥ္ေငြ အ၀င္ေတြကို ႐ုံးမႇာစာရင္းနဲ႔ အပ္ရတယ္။ အဲဒါကို စာရင္းေဖ်ာက္တယ္။ စာရင္းလိမ္တယ္။ ကုမၸဏီစစ္ေဆး ေရး ပံုမႇန္၀င္စစ္ရာကေန ေပၚတယ္။ ေပၚေတာ့ အေရးယူဖို႔ ျဖစ္လာတာေပါ့ကြာ'' ''အဲဒီေတာ့'' ''အေရးမယူခ်င္ဘူး။ တစ္ပတ္အတြင္း ေငြျပန္အပ္ပါ။ ဒါမႇမဟုတ္ရင္ တရားစြဲမယ္ေပါ့။ အဲဒီေတာ့ ေငြလည္း ျပန္မအပ္ႏိုင္ဘူး။ စၿပီးအလုပ္၀င္ကတည္းက ဒီလခေလးမက္လို႔ လာလုပ္တာမဟုတ္ဘူး။ တရားစြဲခ်င္ရင္ တရားစြဲ၊ ဖမ္းခ်ဳပ္ခ်င္ရင္လည္း ဖမ္းခ်ဳပ္ ႀကိဳက္တာလုပ္ပါတဲ့'' (၈) ''တရားစြဲ ဖမ္းခ်ဳပ္သာေျပာတာ ခုေခတ္မယ္ ေထာင္တို႔ တန္းတို႔ဆိုတာ ေၾကာက္ရမႇန္းေကာ သိေသးရဲ႕လား မေျပာတတ္ပါဘူးဗ်ာ။ သကၠရာဇ္ ၂၀၀၀ စြန္းစြန္းကေပါ့၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကုမၸဏီဆိုင္က မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ သိန္းႏႇစ္ရာ့ငါးဆယ္ အလြဲသံုးစား လုပ္သြားတာဗ်ာ။ ဘာပိုက္ ဆံ တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မႇ ျပန္မရဘူး။  က်ဳပ္တို႔မႇာ တရား႐ံုးးစရိတ္၊ ေရႇ႕ေနစရိတ္၊ ခရီးစရိတ္၊ သက္ေသစရိတ္ စရိတ္ေပါင္းမ်ားစြာထပ္ၿပီး အဆစ္ပါသြားတယ္။ မေရႊစာကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ၊ ေရႇ႕ေနေတာင္ မငႇားဘူး။ အမႈၿပီးေတာ့ ေထာင္က်သြားတယ္။ ခ်ဳပ္ရက္နဲ႔ ဘာနဲ႔ညာနဲ႔ဗ်ာ။ ခဏနဲ႔ လြတ္လာတာပါပဲ။''တျခားေသာ ထုတ္လုပ္ျဖန္႔ျဖဴးသူ လုပ္ငန္းရႇင္မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္ဖြင့္သံ။ (၉) စစ္တုရင္ကစားတာ ၪာဏ္ရည္ကို ထက္ျမက္ေစတယ္။ စာေပသင္ၾကားမႈမႇာ အေထာက္အကူျဖစ္ေစတယ္။ ေကာင္းက်ဳိးေတြ အမ်ားႀကီး ေပးတယ္။ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေလးေတြၾကားမႇာ စစ္တုရင္ကစားနည္း တိုးတက္ပြားမ်ားထြန္းကားေအာင္ သက္ဆိုင္ရာ တာ၀န္ရႇိသူေတြက ႀကိဳးစားလုပ္ေဆာင္ေနၾကပါတယ္။ လူငယ္ စစ္တုရင္ၿပိဳင္ပြဲတစ္ခုမႇာပါ။ သက္ငယ္တန္းထဲမႇာ ၾကံဳရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခုကို မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က ေျပာျပတယ္။ ''ခ်ာတိတ္ေတြဗ်ာ။ မူလတန္း အဆင့္ေလာက္ ရႇိဦးမႇာပါ။ ႏိုင္ရင္ဆုရမယ့္ ခ်ာတိတ္က တစ္ဖက္ကခ်ာတိတ္ကို ညႇိခိုင္းတယ္ဗ်ာ။ သားလက္ဖက္ရည္တုိက္ပါ့မယ္။ မုန္႔ေကြၽးပါ့မယ္။ အဲဒီေကာင္ကိုသားကို အ႐ံႈးေပးဖို႔ ေျပာေပးပါဘာညာနဲ႔ဗ်ာ'' ''ဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ားက လုပ္ေပးလိုက္ေရာလား'' ''လုပ္ေပးစရာလားဗ်ာ။ မင္းဖာသာမင္း ႀကိဳးစားၿပီး ႏိုင္ေအာင္ကစား။ ဒါမ်ဳိးေနာက္လာမလုပ္နဲ႔။ ၿပိဳင္ပြဲက အထုတ္ခံရမယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ အင္ဒိုနီးရႇားဆီးဂိမ္းမႇာေတာင္ ဗီယက္နမ္စစ္တုရင္သမားတစ္ေယာက္ ဒီလိုမ်ဳိးမကစားခင္ သြားလုပ္လို႔ အေရးယူ အျပစ္ေပးခံလိုက္ ရတယ္ဆိုတာ ေျပာျပလိုက္တယ္'' (၁၀) ေျပာျပလာၾကသမွ် ၾကားရတာ ေတြေရးျပရရင္ မနည္းမေနာဗ်ာ။ ကိုယ့္အလုပ္ကိုကိုယ္ ေကာင္းေကာင္း မလုပ္ၾကတာ။ ကိုယ့္နယ္ပယ္မႇာ ကိုယ္ ပိုမိုကြၽမ္းက်င္ေအာင္တုိးတက္ေအာင္ မႀကိဳးစားခ်င္ၾကတာ။ လူႀကီးနာမည္ေရာင္းစားၿပီး စီးပြားရႇာၾကတာ။ လူႀကီးျပၿပီး ေတြ႔ခြင့္ရဖို႔လုပ္ ေပးရင္ ဘာ၊ စာတင္ေပးရင္ ညာ၊ ခြင့္ျပဳခ်က္ရရင္ အ၀ႇာစသျဖင့္ လုပ္စားၾကတာစသျဖင့္ ေျပာျပၾကတယ္။ စကား၀ိုင္းေတြရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း ေခါင္းစဥ္တစ္ခုခုစလိုက္ရင္ အထင္ေတြ၊ အျမင္ေတြ ေျပာၾကတယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ နားေထာင္ၾကားနာမႇတ္သားေပါ့ဗ်ာ။ (၁၁) ၾကားနာမႇတ္သားေတြ႔ျမင္ရတာ ေတြမ်ားလာေတာ့ စဥ္းစားၾကည့္တယ္။ အဲဒါေတြ တကယ္ျဖစ္ေနတာလား။ အဲဒါမ်ဳိးေတြ တကယ္မ်ား ေနၿပီလား။ ဒီကိစၥမ်ဳိးေတြ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္လာရတာလဲ။ ဒီအက်ဳိးကို ျဖစ္ေစတဲ့အေၾကာင္းေတြက ဘာလဲေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ၿပီး ဒီအက်ဳိးကလည္း ေနာက္ထပ္ျဖစ္လာမယ့္ ရလဒ္တစ္ခုအတြက္ အေၾကာင္းတရား ျပန္ျဖစ္ဦးမႇာ။ ဒီလိုမ်ဳိးအေၾကာင္းတရားမႇာ အရင္းခံၿပီးရလာမယ့္ အက်ဳိးတရားကလည္း ေကာင္းစရာေတာ့ သိပ္ရႇိလႇမႇာ မဟုတ္ဘူး။ ေတြးရင္း ေတြးရင္းနဲ႔ ေခါင္းေတြ မူးေနာက္လာတယ္။ ႀကီးေတာ္ႀကီး အေသေစာသြားတယ္။ ႏို႔မို႔ရင္ ''ႀကီးႀကီးေရ ပန္းတိမ္မႇမသင္ရေသးဘူး။ ေရႊခိုးတာေတာ့ တတ္ေနၾကသဗ်ာ''ဆိုၿပီး ေစာဒကတက္လို႔ရသဗ်ာ။ ဒီတစ္ခါဆိုရင္ေတာ့ ေခါင္းမ်ား အေခါက္ခံရမလားပဲ။     ။

လူငယ္ေလးေတြ ေတာ္ၾကပါေပတယ္

လူငယ္ေလးေတြ ေတာ္ၾကပါေပတယ္

(၁)

လူငယ္နဲ႔ လူႀကီးေတြရဲ႕ၾကားမႇာ ကြာဟာမႈဆုိတာ အစဥ္အဆက္ ရႇိခဲ့ၾကတာ။ ေခတ္တုိင္း ေခတ္တုိင္းလုိလုိမႇာ လူငယ္ေတြရဲ႕ ေျပာဆုိျပဳမူေန ထုိင္လုပ္ကိုင္ၾကတာေတြကုိ သေဘာမေတြ႔ၾကတဲ့ လူႀကီးေတြ ရႇိတတ္ၾက ပါတယ္။သေဘာမေတြ႔တဲ့အေလ်ာက္ ျဗစ္ေတာက္ျဗစ္ေတာက္ လုပ္ၾကတာေတြလည္း ရႇိပါတယ္။ ေမာင္စံေပါတုိ႔ ငယ္ငယ္တုန္းကလည္း ၀တ္စားဆင္ယင္ပုံေတြကုိ လူႀကီးေတြ ေတြ႔ၾကေျပာၾက ေ၀ဖန္ၾကတာပါပဲ။ ေမာင္စံေပါကုိယ္တုိင္ ေတာင္ အထက္တန္းေက်ာင္းသား ဘ၀အထိ တုိနန္႔နန္႔ ဆံပင္နဲ႔ေနခဲ့ရတာ၊ တကၠသုိလ္ေရာက္မႇ ဆံပင္ရႇည္ ထားခြင့္ရခဲ့တာ။

(၂)

အခု အသက္ကေလးရလာခ်ိန္မႇာ ပတ္၀န္းက်င္ေတြကလည္း ကြာျခားလာတယ္။ ဒီေခတ္ လူငယ္ေလးေတြလည္း ဟုိေခတ္ လူငယ္ေတြလုိပါပဲ။ ေခတ္အလုိက္ သူတုိ႔အႀကိဳက္ ၀တ္စား ေနထုိင္ၾကတယ္။ ႏုိင္ငံရပ္ျခားနဲ႔ ကူးလူးဆက္ဆံမႈေတြကလည္း မ်ားလာေတာ့ ႏုိင္ငံျခား ယဥ္ေက်းမႈ ထုိးေဖာက္စိမ့္၀င္လာမႈေတြလည္း ရႇိလာတာေပါ့။ မၾကာမတင္ကာလက ေက်ာ္ ျဖတ္ခဲ့ၾကတဲ့ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၄ ရက္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေရးၾကျပဳၾက ေျပာၾကတာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားခဲ့ပါတယ္။ မီဒီယာေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႔ျမင္ရပါတယ္။

(၃)

ေျပာၾကတဲ့အထဲမႇာ ဒီေန႔ေခတ္ လူငယ္ေတြ အသုံးမက်ဘူး။ ေဖေဖာ္၀ါရီေရာက္တာနဲ႔ ၁၄ ရက္ပဲ သတိရၾကတယ္။ ၁၃ ရက္ကုိ ေခါင္းထဲမႇာ မရႇိၾကဘူး။ ဘာညာနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကုိ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေျပာၾကတဲ့ သူေတြလုိလည္း ေတြ႔ရတယ္။ ၀မ္းနည္းပါတယ္။ လုံး၀ ဆန္႔က်င္ပါတယ္။လူငယ္ေတြအေၾကာင္း ေျပာမယ္ဆုိရင္ လူႀကီးေတြကုိယ့္ ကုိယ္ကုိလည္း ဆန္းစစ္ၾကည့္ဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ကေရာ လူငယ္ေတြကုိ ဘာေတြ လမ္းျပခဲ့ၾကသလဲ။ ဘာစိတ္ဓာတ္ေတြ သြင္းေပးေနသလဲ။ ဘာေတြ ျမင္ေအာင္ျပၿပီး ဘာေတြ အားက်ေအာင္ လုပ္ခဲ့သလဲ။ အမ်ားႀကီးပါ ျပန္ၿပီး ေမးခြန္းထုတ္ၾကည့္ၾကပါ။

(၄)

ေမာင္စံေပါတုိ႔ တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းကဆုိ တကၠသုိလ္ေျမကုိ ေျခခ်ခြင့္ရတာနဲ႔ စိတ္ဓာတ္က အလုိလုိ တက္ႂကြလာတယ္။ ငါတုိ႔ တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းေတာ္သားႀကီး ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။ သမုိင္းရဲ႕ အစဥ္အလာ ေကာင္းေတြ ျပည့္ႏႇက္ေနရာ ျမသီလာမႇာ ေျခခ် ပညာသင္ခြင့္ရခဲ့ၿပီ။ ႏုိင္ငံအႏႇံ႔က ေရာက္လာၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႔ ေတြ႔ဆုံသိကြၽမ္း ခင္မင္ခြင့္ရၾကၿပီ။ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ အထက္လႊာ ေအာက္လႊာ ေရာက္လာသမွ် သားသမီးေတြဟာ အမိတကၠသုိလ္ရဲ႕ ရင္ခြင္မႇာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ညီမွ်စြာနဲ႔ အသိပညာ၊ အတတ္ပညာေတြ သာမက ဘ၀ပညာ လူမႈပညာေတြ ပါရခဲ့ၾကတယ္။
ေမာင္စံေပါဆုိ ပအုိ႔သူငယ္ခ်င္းက အခန္းေဖာ္၊ အခန္းခ်င္း ကပ္လ်က္က ရခုိင္၊ ၿမိတ္ထား၀ယ္သား သူငယ္ခ်င္းေတြရႇိသလုိ ရႇမ္း၊ ကခ်င္၊ ခ်င္းေတြလည္း ပါရဲ႕။ တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိး စုံေဒသစုံက သူငယ္ခ်င္းေတြရႇိခဲ့တယ္။ က်န္တဲ့တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြလည္း အလားတူပါပဲ။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမႇာ သူ႔ဆီကုိယ္လုိက္လည္၊ ကုိယ့္ဆီသူလုိက္လည္၊ သူ႔ႏႇမကုိယ္ပုိး၊ ကုိယ့္အစ္မ သူယူစသျဖင့္ ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴနဲ႔ ေရႊလမ္းေငြလမ္းေတြ ေဖာက္ခဲ့ၾကရဲ႕။ ေဒသႏၲရ ဗဟုသုတရသလုိ တုိင္းရင္းသားအခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ခင္ရင္းႏႇီးခဲ့ၾကတယ္။ ခ်စ္သူေတြျဖစ္ၾကၿပီး အိမ္ေထာင္ရက္သား က်သြားၾကသူေတြလည္း တစ္ပုံတစ္ပင္ဗ်ာ။

(၅)

အခု လူငယ္ေလးေတြလား။ လႈပ္လီလႈပ္လဲ့ အင္တာနက္ေက်းဇူးရဲ႕ ႏုိင္ငံအစြန္းအဖ်ားက သူေတြနဲ႔ေတာင္မႇ သိကြၽမ္းၾကတယ္။ ခင္မင္ၾကတယ္ဆုိတာ ၾကားမိတယ္။ အုိးမကြာ အိမ္မကြာနဲ႔ ေက်ာင္းေတြ အဆင့္ဆင့္တက္ၿပီး တကၠသုိလ္ေရာက္ဘြဲ႔ရ အိမ္ေထာင္က် ဘ၀ခရီးႏႇင္ၾကတယ္။

(၆)

ျမန္မာျပည္က လူငယ္ေတြမႇာ စိတ္ေကာင္း ေစတနာမြန္ အမ်ားႀကီးရႇိတယ္။ ေမာင္စံေပါ လုံး၀ယုံၾကည္တယ္။ လုပ္ႏုိင္ကုိင္ႏုိင္တဲ့ အစြမ္းသတိၲေတြ အမ်ားႀကီးရႇိတယ္။ ဒါလည္း ေသခ်ာတယ္။ မ်က္စိေရႇ႕မႇာ တင္ျမင္ခဲ့ဖူးတာ အမ်ားႀကီး။
နာဂစ္အၿပီးမႇာ လႈပ္ရႇားခဲ့ၾကတဲ့ လူငယ္ေတြ၊ တက္ႂကြစြာနဲ႔ စြမ္းသမွ် လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကတာ ကူညီလုပ္ကုိင္ခဲ့ၾကတာ အင္မတန္လႇတဲ့ ပန္ခ်ီကားေပါင္းမ်ားစြာ။ ဒါနမူနာ တစ္ခုေျပာတာ။ၾကားဖူးတာ တစ္ခုရႇိတယ္။ ''လူဆုိတာ ႀကီးေလေလ ေၾကာက္ေလေလတဲ့''။ ဟုတ္တယ္ထင္ပါရဲ႕။ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္လည္းၾကာေတာ့ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ ရြံ႕လာတယ္။ အားမလုိ အားမရ ျဖစ္လာတယ္။ ေသခါနီးေလေလ အတၲႀကီးေလေလ၊ ဘာမဟုတ္တဲ့ ပုိင္ဆုိင္မႈေလးေတြကုိ ပုိတြယ္တာေလေလဗ်ာ။

(၇)

တေလာေလးကတင္ ေဆးတကၠသုိလ္(၁)က ေနာက္ဆုံးႏႇစ္ အပုိင္း(ခ) ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြရဲ႕ မြန္ျမတ္လႇတဲ့ လုပ္ေဆာင္မႈ ဒါနအလႇဴတစ္ခုကုိ အေၾကာင္းအားေလ်ာ္စြာ ေတြ႔ျမင္ၾကားသိခဲ့ရတယ္။
ကေလးေဆး႐ုံမႇာ ခြဲစိတ္ကုသမႈ ခံယူဖုိ႔ ေစာင့္ဆုိင္းေနၾကတဲ့ ေမြးရာပါ ႏႇလုံးေရာဂါရႇိတဲ့ ကေလးငယ္ေတြ အမ်ားစုဟာ မိဘေတြ ေငြေၾကးမတတ္ႏုိင္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ကေလးငယ္မ်ားစြာ ေသဆုံးေနရေၾကာင္း၊ ပုံမႇန္ ႏႇလုံးခြဲစိတ္မႈတစ္ခုဟာ ျမန္မာက်ပ္ေငြ ငါးသိန္းကေန ၁၀ သိန္း အထိကုန္က်ေၾကာင္း၊ ၾသစေၾတးလ်က ႏႇလုံးခြဲစိတ္ ဆရာ၀န္ႀကီးေတြလာၿပီး ေစတနာနဲ႔ ခြဲစိတ္ေပးမႇာျဖစ္တဲ့အတြက္ ႏႇစ္သိန္း သုံးသိန္းေလာက္ပဲ ကုန္က်မယ့္အေၾကာင္းနဲ႔ အဲဒီေငြေၾကးပမာဏကုိေတာင္ မတတ္ႏိုင္ၾကတဲ့ မိဘမ်ားစြာ ရႇိေနေၾကာင္း၊ ဒါေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းေတြအေနနဲ႔ ၀ုိင္း၀န္းေထာက္ပံ့ လႇဴဒါန္းဖုိ႔ စာေရးသား ႏႈိးေဆာ္တယ္။ ဆက္သြယ္စုံစမ္း လႇဴဒါန္းႏုိင္မယ့္ ေက်ာင္းသားေလးေတြရဲ႕ နာမည္နဲ႔ ဖုန္းနံပါတ္ေတြ ေဖာ္ျပထားၿပီး စုေဆာင္းေကာက္ခံရတဲ့ေငြေတြကို ကေလးႏႇလုံးအထူးကု ဆရာ၀န္ႀကီးကုိ သက္ေသထားၿပီး ကေလး၊ မိဘေတြကုိ တုိက္႐ုိက္ လႇဴဒါန္းသြားမယ္ဆုိတဲ့ အေၾကာင္း ရႇင္းရႇင္းလင္းလင္း ေရးထားတယ္။
လုပ္သင့္ လုပ္ထုိက္တာတစ္ခုကုိ လုပ္ႏုိင္ပါလ်က္နဲ႔ မလုပ္ခဲ့ၾကသူေတြ၊ မလုပ္သင့္ မလုပ္ထုိက္တာ တစ္ခုကုိ မလုပ္ဘဲ ေနႏုိင္လ်က္နဲ႔ လုပ္ခဲ့ၾကသူေတြ၊ အဲဒီလုိလူေတြရဲ႕ စားျမံဳ႕ျပန္၀ုိင္းေတြထဲမႇာ ကုိယ့္ရဲ႕မ်ဳိးဆက္ေတြ လူငယ္ေတြ မပါေစခ်င္ပါဘူး။ မပါႏုိင္ဘူးလုိ႔လည္း ယုံၾကည္တယ္။
အဲဒီ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေလးေတြဟာ သူတုိ႔တတ္ႏုိင္သမွ် မုန္႔ဖုိးေလးေတြ၊ အသုံးစရိတ္ေလးေတြ ေခြၽတာစုေဆာင္းၿပီးေတာ့ လႇဴၾကတယ္။ ၾကားသိရတယ္။ အင္မတန္မႇ ပီတိျဖစ္ရတယ္။ ေလာေလာဆယ္ ရသေလာက္က အားလုံးအတြက္ မေလာက္ေသးလုိ႔ မဲေဖာက္ၿပီး ေပးရ မႇာျဖစ္လုိ႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနေၾကာင္း ေျပာတဲ့ ေက်ာင္းသူေလးရဲ႕ မ်က္လုံးမႇာ မ်က္ရည္ေတြ၀ဲေနတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ လုပ္ရပ္ဟာ ထင္ေပၚဖုိ႔လည္း မဟုတ္ဘူး။ ဘြဲ႔ထူးဂုဏ္ထူးေတြ ရဖုိ႔လည္း မမႇန္းဘူး။ လူႀကီးသေဘာက်ေအာင္ လႇဴျပေနတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ လုံး၀အေႏႇာင္အဖြဲ႔ ကင္းတဲ့ စိတ္ရင္းေစတနာရင္းနဲ႔ဗ်ာ။

(၈)

ေမာင္စံေပါတုိ႔ ႀကီးလာခ်ိန္မႇ ငယ္ငယ္တုန္းက အေၾကာင္းေတြ စားျမံဳ႕ျပန္ၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မႇာ ေကာင္းတာေရာ၊ မေကာင္းတာေရာ၊ ဟုတ္တာေရာ၊ မဟုတ္တာေရာေပါ့ဗ်ာ။ တခ်ဳိ႕ကိစၥရပ္ေလးေတြအတြက္ အမႇတ္တရ လြမ္းတသသ ျဖစ္ရသလုိ တခ်ဳိ႕အတြက္က်ေတာ့လည္း စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ၾကရတယ္။ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တာတစ္ခုကုိ လုပ္ႏုိင္ပါလ်က္နဲ႔ မလုပ္ခဲ့ၾကသူေတြ၊ မလုပ္သင့္ မလုပ္ထုိက္တာတစ္ခုကုိ မလုပ္ဘဲ ေနႏုိင္လ်က္နဲ႔ လုပ္ခဲ့ၾကသူေတြ၊ အဲဒီလုိလူေတြရဲ႕ စားျမံဳ႕ျပန္ ၀ုိင္းေတြထဲမႇာ ကုိယ့္ရဲ႕မ်ဳိးဆက္ေတြ လူငယ္ေတြ မပါေစခ်င္ပါဘူး။ မပါ ႏုိင္ဘူးလုိ႔လည္း ယုံၾကည္တယ္။
လူႀကီးေတြအေနနဲ႔ေရာ။

(၉)

လူငယ္ေတြကို နားလည္ေပးႏုိင္ရပါမယ္။ ကုိယ့္ဘက္က ျဖည့္ဆည္းေပးရမႇာ။ လုပ္ကုိင္ေပးရမႇာေတြကုိလည္း ႀကိဳးစားလုပ္ေဆာင္ေပးဖုိ႔ လုိပါတယ္။
အသက္ႀကီးမႇ ေသခါနီးမႇ လုပ္သင့္ လုပ္ထုိက္တာေတြကုိ လူငယ္ ေတြအတြက္ လုပ္ႏုိင္ပါလ်က္နဲ႔ မလုပ္ေပးဘဲေနၾကဦးမႇာလား။ မလုပ္သင့္ မလုပ္ထုိက္တာေတြကုိ မလုပ္ဘဲေနႏုိင္ပါလ်က္နဲ႔ ေခါင္းမာစြာနဲ႔ လုပ္ေနၾက ဦးမႇာလား။ မႇန္မႇန္ကန္ကန္ စဥ္းစားၿပီး အေကာင္းဆုံး လုပ္ေဆာင္ျခင္းနဲ႔ လူငယ္ေလးေတြကုိ ပ်ဳိးေထာင္ေပးရင္ မေကာင္းဘူးလားဗ်ာ။    ။