စာအုပ္ဆိုင္ေတြ က်န္းမာေရးေကာင္းၾကပါေစ

စာအုပ္ဆိုင္ေတြ က်န္းမာေရးေကာင္းၾကပါေစ    Written by ေမာင္စံေပါ  Page - 17 , Bi Weekly Eleven 05 October 2012

(၁) အျမင္မ်ားမႇားေနသလားလို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ၾကည့္မိတယ္။ အျမင္လည္း မမႇားပါ။ မေရာက္တာ ၾကာၿပီမို႔ အျပင္အဆင္ေတြမ်ား ေျပာင္းသြားတာလား။ အျပင္အဆင္ ေျပာင္းတယ္ေျပာဦးေတာ့ အမ်ဳိးအမည္ကေတာ့ မကြဲသင့္ပါဘူး။ အခုဟာႀကီးက လုံး၀ျခားနားေနေတာ့တာ။ ေနရာရယ္၊ တိုက္ခန္းနံပါတ္ရယ္ေၾကာင့္သာ ငါမမႇားပါဘူးေျပာရဲတာ။ (၂) ''ဘာသုံးေဆာင္မလဲရႇင္၊ ၾကက္ဆီထမင္း၊ ၾကက္ေၾကာ္၊ ၾကက္ဆာေတး အစုံရပါတယ္''        ဆိုင္ေရႇ႕မႇာ အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ေငးေနမိတာက ဧည့္ႀကိဳမိန္းကေလးရဲ႕ အသံေၾကာင့္ စိတ္နဲ႔လူနဲ႔ ျပန္တြဲမိသြားတယ္။       ''မစားပါဘူး။ သမီးရယ္၊ မေရာက္တာၾကာလို႔ အရင္ဒီေနရာမႇာ ဖြင့္တဲ့ဆိုင္ကေလးေရာကြယ္။ ဘယ္မ်ားေျပာင္းသြားပါလိမ့္။ '' ေၾသာ္ အေခြငႇားဆိုင္လား။ ပိတ္သြားၿပီဦးရဲ႕။ ဆုိင္ခန္းခက ေစ်းတက္၊ အငႇားကက်နဲ႔မို႔ ႐ႈံးတာမခံ ႏိုင္ေတာ့လို႔ေျပာတယ္'' (၃) အေခြငႇားဆိုင္သာေျပာတာပါ။ အမႇန္က စာအုပ္ေတြလည္း ငႇားတယ္။ ဆိုင္နာမည္ကလည္း ၿမိဳ႕ျပနဲ႔ မလိုက္ဖက္စြာနဲ႔ ''ထေနာင္းရိပ္''တဲ့။        ''ကြၽန္ေတာ္က အညာသားဗ်။  ဒါနဲ႔ ဒီနာမည္ေလးေပးမိတာ။ ထေနာင္းရိပ္လိုပဲ စာေပရဲ႕အရိပ္က ေအးတယ္ မဟုတ္လားဗ်ာ။''      ေျပာသာေျပာတာပါ။ သူ႔ခမ်ာ မေအးႏိုင္ရႇာပါဘူး။ ဆိုင္ခန္း ငႇားခ၊ ၀န္ထမ္းစရိတ္၊ မီတာခ၊ စာအုပ္ဖိုးနဲ႔ တစ္လတစ္လ အလ်င္ကမမီ။ ၾကာေတာ့ ခုသာခံသာရႇိေအာင္ စာအုပ္ငႇားဆိုင္ကို ဘ၀ေျပာင္းၿပီး စာအုပ္ေရာ၊ အေခြေရာ ငႇားတဲ့ ဘ၀ေရာက္ပါေရာ။         ''စာအုပ္ေတြက ကြၽန္ေတာ့္ ေက်းဇူးရႇင္။ ကြၽန္ေတာ္ ဒီဘ၀ ေရာက္လာတာ စာေတြဖတ္လို႔။ကြၽန္ေတာ္တို႔အညာက ၿမိဳ႕ကေလးမႇာ စာအုပ္ငႇားဆိုင္ရႇိတယ္။ နာမည္က ဧရာ၀တီ၊ ဆိုင္ရႇင္ဘႀကီးက ကြၽန္ ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြဆို အလကားေပးဖတ္တာ။ စာအုပ္ေတာ့ ႐ိုေသရသေပါ့ဗ်ာ။''       စာအုပ္ငႇားဆိုင္အေၾကာင္း ေျပာရင္းကေန အတိတ္ကိုအလည္ ျပန္သြားတယ္။ ၾကည္ႏူးရိပ္ေလးေတြ မ်က္ႏႇာမႇာ ထင္ဟပ္လာတယ္။ (၄) ထင္ဟပ္လာတဲ့ ၾကည္ႏူးရိပ္ေလးေတြလည္း ၾကာၾကာမခံရႇာပါဘူး။ ပစၥဳပၸန္ေရာက္ေတာ့ ေပ်ာက္ကုန္ေတာ့တာ။ ''ကြၽန္ေတာ္ စာအုပ္ငႇားဆိုင္ဖြင့္တာက စာဖတ္ေစခ်င္လို႔ပါ။ မ၀ယ္ႏိုင္တဲ့သူေတြ ငႇားဖတ္ႏိုင္ၾကပါေစ ဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့ဗ်ာ။ တကယ္ဖတ္ခ်င္တဲ့သူေတြ ငႇားခမတတ္ႏိုင္ေတာ့လည္း ဒီလိုပဲ ေပးဖတ္လိုက္တာပါပဲ။  အရင္းေလးရရင္ ေတာ္ပါၿပီဆိုေပမယ့္ ၾကာလာတဲ့အခါ မခံႏိုင္ေတာ့လို႔ အေခြငႇားဆိုင္ပါတြဲလိုက္ရတာ။ အခုေတာ့ အေခြကလည္း သိပ္မငႇားရေတာ့ဘူးဗ်ာ။ ဒီတစ္ခါ ႏႇစ္ခ်ဳပ္ေစ့ရင္ေတာ့ ဆက္ဖြင့္ဖို႔ေတာင္ ခပ္ ခက္ခက္ရယ္။''  ခပ္ ခက္ခက္တဲ့လား၊ အခက္ပြားလို ဆက္မသြားႏိုင္ေတာ့ဘဲ ရပ္လိုက္ရၿပီလား ဆိုင္ကေလးရယ္။ (၅) ''ေျပာရရင္ ကြၽန္ေတာ္က ေစ်းေတြ ဘာေတြ သြားတာ ၀ယ္တာျခမ္းတာ သိပ္၀ါသနာမပါဘူးဗ်''          မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ကေျပာ ျပတယ္။    ''အဲဒီေန႔ကဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္ စတိုးဆိုင္ေထာင့္က စာအုပ္စင္မႇာ ဟိုလႇန္ ဒီလႇန္လုပ္ေနတုန္းမႇာ အဲဒီ ခ်ာတိတ္ကိုေတြ႕တာ။ သူ့ပုံစံကလည္း  ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း၊ အသက္က ဆယ္ႏႇစ္ေလာက္ရႇိဦးမႇာ။ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ကိုင္လိုက္၊ လႇန္လုိက္ ျပန္ခ်လိုက္နဲ႔ ၾကာေတာ့ ဘာမ်ားလဲလို႔ စပ္စုခ်င္လာတာနဲ႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အဂၤလိပ္ - ျမန္မာအဘိဓာန္ စာအုပ္အေသးေလး။ ေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူအလုပ္လုပ္တဲ့ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မႇာ ဘြဲ႕ရၿပီးတဲ့ အကိုႀကီးတစ္ေယာက္ရႇိတယ္။ သူက အဂၤလိပ္စာ သင္ေပးမယ္ေျပာလို႔တဲ့။ ေမးတာလည္းေျဖၿပီးေရာ အဲဒီခ်ာတိတ္ စာအုပ္ေလးခ်ၿပီး ထြက္သြားေရာ'' ''အဲဒါမ်ားဗ်ာ''    ''အဲဒါ မမ်ားနဲ႔ ဆုံးေအာင္နားေထာင္ေလ။ ကြၽန္ေတာ္လည္း အေရာင္းစာေရးမေလးတစ္ေယာက္ေခၚၿပီး စာအုပ္ဖိုးေပးၿပီး အဲဒီစာအုပ္ေလးကို ေစာေစာက ခ်ာတိတ္ကို ေပးဖို႔ ေျပာၿပီးထြက္ခဲ့တယ္။ အေရာင္းစာေရးမေလးကေတာင္ ေျပာလိုက္ေသးတယ္။ အဲဒီေကာင္ေလး ဒီစာအုပ္ သိပ္လိုခ်င္ရႇာတာ။ ပိုက္ဆံမတတ္ႏိုင္လို႔၊ မ၀ယ္ဘဲျပန္သြားတာ ႏႇစ္ရက္ရႇိၿပီတဲ့'' ''စာအုပ္ဖိုးက''   ''စာအုပ္ဖိုးက ႏႇစ္ေထာင့္ငါး ရာပါ။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ဗ်ာ အခုေျပာ အခုပီတိျဖစ္တယ္''      ယုံပါတယ္။ လူႀကီးအလိုက် ဇာတိရြာ မူလတန္းေက်ာင္း ျပဳျပင္ေဆာက္လုပ္ေရးအတြက္ သိန္းေပါင္းမ်ားစြာ လႇဴဖူးတဲ့သူ။ အဲဒီအလႇဴအတြက္ ဆိတ္ဆိတ္ေနခဲ့သူ။ ဖားၿပီးလႇဴခဲ့တာဗ်ာ။ ကုသိုလ္ရခ်င္မႇရမႇာပါ ဆိုခဲ့သူ။ ဒီစာအုပ္အလႇဴေလး ေျပာေတာ့ သူ႔မ်က္လုံးမႇာ ပီတိနဲ႔ အရည္လဲ့ေနတယ္။ (၆) ႏွစ္ေထာင့္ငါးရာဆိုတာ ကြၽန္မအတြက္ ငါးရက္စာဟင္းဖိုး။ ရႇင္းျပမယ္ေလ။ ကြၽန္မတို႔ ကုမၸဏီက ေန႔လယ္စာ ထမင္းေကြၽးတယ္။ ဟင္းကေတာ့ သင့္ရာတစ္မ်ဳိးမ်ဳိးေပါ့။ မနက္စာကိုက ေကာ္ဖီမစ္ေလးေဖ်ာ္၊ မုန္႔ ေလး တစ္ခုႏႇစ္ခု၀ါးၿပီး အလုပ္ဆင္းတယ္။ ညေန႐ုံးဆင္းေတာ့ ဟင္းတစ္ပြဲ ငါးရာနဲ႔ ၀ယ္ျပန္တယ္။ ၀ယ္တာလား။ ႐ုံးကို ေန႔လယ္စာ ကန္ထ႐ိုက္ယူထားတဲ့ ေဒၚေဒၚလႇဆီကပဲေပါ့။ သူက ႐ုံးဟင္းအျပင္ တျခားဟင္း ေတြလည္း တႏိုင္ခ်က္ခ်က္ၿပီး ယူလာတယ္။ ႐ုံးမႇာ ေရာင္းတယ္။ ဘာယူယူ တစ္ပြဲငါးရာ။ အဲဒါ၀ယ္ ျပန္ၿပီး အေဆာင္မႇာ ထမင္းခ်က္စားတယ္။ အဲဒီေန႔က ႐ုံးမသြားခင္ အခ်ိန္ရတာနဲ႔ လႇည္းတန္းမႇာ စာအုပ္ဆိုင္ ၀င္ၾကည့္တယ္။ အဲဒီေကာင္မေလး ေတြက ကြၽန္မကို သိ မသိ မေသခ်ာေပမယ့္ ကြၽန္မကေတာ့ သူတို႔ကို မႇတ္မိေနတယ္။ စာအုပ္ဆိုင္နဲ႔ မေ၀းလႇတဲ့ စတိုးဆိုင္က အေရာင္းအကူ မိန္းကေလးေတြ။ သူတုိ႔ႏႇစ္ေယာက္ စာအုပ္တစ္အုပ္ဖတ္ၿပီး သေဘာေတြက်ေနၾကတာ။ ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့ တစ္ေယာက္ကေျပာတယ္။ ႏႇစ္ေထာင့္ငါးရာေတာင္ဟယ္။ မ၀ယ္ႏိုင္ပါဘူး တဲ့။ အဲဒီစာအုပ္စင္ကေန တျခားစာအုပ္စင္ကို ကူးသြားၿပီး ဆက္ၾကည့္ေနၾကျပန္ေရာ။ သူတို႔ ၾကည့္တဲ့စာအုပ္ကို ယူၾကည့္လိုက္ေတာ့ အံ့ၾသသြားတယ္။ တကယ့္စာအုပ္ေကာင္း။ ကြၽန္မ ကိုယ္ပိုင္၀ယ္ထားတာေတာင္ ရႇိတယ္။ ဒီလို စာေကာင္း ေပမြန္ေတြသိတဲ့ မိန္းကေလးေတြ ရႇိပါေသးလားဆိုၿပီး ၾကည္ႏူးမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ မ၀ယ္ႏိုင္တဲ့ သူတို႔အျဖစ္ကို စဥ္းစားမိေတာ့ စိတ္မေကာင္းဘူး။           အဲဒီစာအုပ္ေလးကို ေကာက္ယူခဲ့တယ္။ ေကာင္တာမႇာ ပိုက္ဆံေခ်ၿပီး စာအုပ္ကို ထားခဲ့တယ္။ ေကာင္တာက မိန္းကေလးက ေမးတဲ့အၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္တယ္။ ကြၽန္မလည္းေျဖၿပီး ဆိုင္ထဲကေနထြက္ခဲ့တယ္။         ''ဒီစာအုပ္ကေလးကို ဟိုက ညီမေလးေတြကို ေပးေပးပါ'' ၪာဏ္ပညာ ႏုံနည္းလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ပါရမီ မပါခဲ့လို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ျဖစ္အတန္းပညာဆံုးခန္းမတိုင္ေပမယ့္ အားငယ္စရာ မရႇိပါဘူး။ ဘြဲ႕ေတြတသီႀကီး ရထားလို႔လည္း ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔ ေငးေမာၿပီး အထင္ႀကီးေနစရာမလိုပါဘူး။ ေအာင္လက္မႇတ္ တျပျပနဲ႔ေပမယ့္ သံုးမရ၊ ခိုင္းမရတာေတြလည္း ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ (၇) ကုမၸဏီတစ္ခုက စာရင္းကိုင္၀န္ထမ္း မိန္းကေလးရဲ႕စာအုပ္အလႇဴေလး နားေထာင္ရတာလဲ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ျဖစ္ရတယ္။ စာအုပ္စာေပ လူ႔မိတ္ေဆြပဲ။စာအုပ္ေတြဟာ အေဖာ္မြန္ေတြပါပဲ။ အတန္းပညာမတတ္ေပမယ့္ စာဖတ္ၿပီး ေအာင္ျမင္ခဲ့ၾကသူေတြ ရႇိပါတယ္။ အေမရိကန္သမၼတ ေအဗရာဟမ္လင္ကြန္းဟာ အထင္ရႇားဆံုး ဥပမာတစ္ခုပါ။ဟိုးပေ၀သဏီကဟာေတြ လာေျပာမေနနဲ႔လို႔ မဆိုပါနဲ႔။ ဒီဘက္ ေခတ္ေတြမႇာလည္းရႇိပါတယ္။ ''ရႇစ္ တန္းေတာင္ မေအာင္တဲ့ေကာင္ကမ်ား ''တို႔၊ ''ဆယ္တန္းပဲအရင္ ေအာင္ေအာင္ ျပန္ေျဖစမ္းပါဦးကြာ'' တို႔ ဆိုတာမ်ဳိးေတြ ၾကားရဖူးပါတယ္။ ေျပာတဲ့သူက ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ေျပာသလဲမသိေပမယ့္ အေျပာခံရတဲ့လူကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ နယ္ပယ္တစ္ခုခုမႇာ ေလာက္ေလာက္လားလား ေနရာတစ္ခုရေနသူ။ နည္းနည္းပို အတြင္းက်က် လိုက္ၾကည့္ေတာ့ စာဖတ္တဲ့သူ။ (၈) စာဖတ္ဖို႔အတြက္ စာတတ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ အဆင့္ျမင့္စာေတြဖတ္ဖို႔အတြက္ အဆင့္ျမင့္ပညာေတြ လိုပါတယ္။ စာပဲဖတ္ၾက၊ေက်ာင္းမတက္ၾကနဲ႔လို႔ ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ ၪာဏ္ပညာ ႏုံနည္းလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ပါရမီ မပါခဲ့လို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ျဖစ္အတန္းပညာဆံုးခန္းမတိုင္ေပမယ့္ အားငယ္စရာ မရႇိပါဘူး။ ဘြဲ႕ေတြတသီႀကီး ရထားလို႔လည္း ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔ ေငးေမာၿပီး အထင္ႀကီးေနစရာမလိုပါဘူး။ ေအာင္လက္မႇတ္ တျပျပနဲ႔ေပမယ့္ သံုးမရ၊ ခိုင္းမရတာေတြလည္း ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ (၉) ''ငါ့ကေလးေတြ စာဖတ္တတ္ေအာင္ မနည္းက်င့္ေပးခဲ့ရတာ ေမာင္'' ငယ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေျပာျပတယ္။ ေက်ာင္းတက္ၿပီး ဆယ္တန္းကို ထူးထူးခြၽန္ခြၽန္ ေအာင္ခဲ့တဲ့သူငယ္ခ်င္း၊ ဘာက်ဴရႇင္မွ မတက္ခဲ့ဖူးသူ၊ ကိုယ့္ဒူးကိုယ္ခြၽန္နဲ႔ ကိုယ့္ေလႇကိုယ္ပဲ့ကိုင္ၿပီး ဆရာ၀န္ႀကီးျဖစ္ခဲ့သူ။ ''ေက်ာင္းရယ္၊ က်ဴရႇင္ရယ္၊ ဂိမ္းဆိုင္ရယ္၊ တီဗီရယ္၊ အင္တာနက္ရယ္နဲ႔ အခ်ိန္ေတြကုန္ေနတာကြာ။ အျပင္စာဖတ္ၾကပါဟဲ့ဆိုေတာ့ မဖတ္ခ်င္ဘူး။ ဒါနဲ႔ အတင္းဖတ္ခိုင္း၊ ျပန္ေျပာခိုင္း၊ မုန္႔ဖိုးေပး၊ ဆုခ်နဲ႔ လုပ္ရတာ ေမာင္။ စာအုပ္ေတြေတာ့ ေရြးေပးရသေပါ့ကြာ။ ေျပာရရင္ အင္တာနက္ဆိုတာ ဖတ္မကုန္တဲ့ စာအုပ္ႀကီးပါကြာ။ အခုေတာ့ စာေကာင္းေပမြန္မဖတ္ဘဲ အဆိပ္ရႇိတဲ့ စာေတြဖတ္ၾကတယ္။ အင္တာနက္ဆိုလည္း ခ်က္(chat)တာနဲ႔ပဲ ၿပီးပါေရာ။ ငါတို႔ၿမိဳ႕ေလးမႇာ ေတာင္ အင္တာနက္ဆိုင္ေတြ၊ ဂိမ္းဆိုင္ေတြ ရႇိေနၿပီဆိုပဲ။ ငါလည္း ျပန္မေရာက္ပါဘူးကြာ။ (၁၀) သူငယ္ခ်င္းဆရာ၀န္ႀကီးဟာ မေရာက္ေပမယ့္ ကုိယ္ကေတာ့ ျပန္ေရာက္သြားျဖစ္တယ္။ ဂိမ္းဆိုင္ေတြကလည္း တၿခိမ္းၿခိမ္းနဲ႔၊ အင္တာနက္ဆိုင္ေတြကလည္း တစ္ခ်က္ခ်က္နဲ႔။ တိုးတက္လာတာေတြ။ ေပ်ာက္ဆံုးသြားတာေတြကေတာ့ စာအုပ္ငႇားဆိုင္ေတြ။ အရင္ လက္ႏႇစ္ဖက္ေပါင္းေက်ာ္ခဲ့တဲ့ အေရအတြက္ စာအုပ္အငႇားဆိုင္ေတြ။ အရင္ လက္ႏႇစ္ဖက္ေက်ာ္ခဲ့တဲ့ အေရအတြက္ကေန လက္တစ္ဖက္ေတာင္ မရႇိေတာ့။ ႏႇစ္ဆိုင္ပဲ ျမင္ခဲ့ရတယ္။ ၾကည့္ေတာ့လည္း မဂၢဇင္းေတြနဲ႔၊ သရဲသေစၧနဲ႔၊ ဂမၻီရနဲ႔။ အငႇားဆိုင္လိုပဲ ေပ်ာက္သြားတာက အေရာင္းဆိုင္ေတြ။ ငႇားတဲ့သူက ငႇားမေကာင္းလို႔ မလုပ္ၾကေတာ့သလို ေရာင္းတဲ့သူကလည္း ေရာင္းမေကာင္းေတာ့ စာအုပ္ဆိုင္ျဖဳတ္ၿပီး စတိုးဆိုင္လုပ္တယ္။ ဘယ္တတ္ႏိုင္မႇာလဲ။ ဘယ္လိုေျပာရမလဲေပါ့ေနာ္။ ဒီကိစၥက ဟိုလိုေလ။ သိတယ္မဟုတ္လား။ သေဘာေပါက္မႇာပါ စသျဖင့္ ဒီေန႔ေခတ္မႇာ အျမင္မ်ားတဲ့ အင္တာဗ်ဴးစကားေတြပဲ ကိုးကားရမလိုလို။ (၁၁) ေဒသေပါင္းမ်ားစြာမႇာ၊ ကုန္တိုက္ႀကီးေတြ အထင္ကရေနရာေတြမႇာ ေနရာအက်ယ္ႀကီး ငႇားရမ္းၿပီး စာအုပ္ဆိုင္ႀကီးေတြ အမ်ားႀကီးဖြင့္လႇစ္တဲ့ သူေဌးႀကီးကို အင္တာဗ်ဴးၾကပါသတဲ့။ ဒီေလာက္ေနရာေတြ အမ်ားႀကီး၊ အက်ယ္ႀကီးမႇာဘာျဖစ္လို႔ စာအုပ္ဆိုင္ဖြင့္တာလဲ။ တျခားပစၥည္းေတြေရာင္းရင္ ပိုၿပီး အက်ဳိးအျမတ္ရႇိမယ္ မဟုတ္လားတဲ့။ သူေဌးႀကီးက ျပန္ေျဖပါတယ္။ စာအုပ္ေတြနဲ႔ လူျဖစ္လာတာမို႔ပါပဲတဲ့။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ေနာက္မ်ဳိးဆက္ေတြ အတြက္လည္း ေကာင္းတဲ့ အေမြလက္ဆင့္ ကမ္းေပးခ်င္လို႔ပါတဲ့။ အဲသလိုမ်ဳိး စာအုပ္ဆိုင္ႀကီးေတြ ျမန္မာျပည္တစ္နံတစ္လ်ားမႇာ ဘယ္သြားသြား ေတြ႕ျမင္ခ်င္ပါတယ္။ အသစ္ေတြ မေပၚေပါက္လာေသးရင္ေတာင္မႇ လက္ရႇိအေဟာင္းေတြေတာ့ မေပ်ာက္ေစခ်င္ပါဘူး။ အငႇားဆိုင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အေရာင္းဆိုင္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ စာအုပ္ဆိုင္လို႔ပဲ နာမပၪာတ္အမည္တပ္ပါရေစ။ စာအုပ္ဆိုင္ေတြ က်န္းမာေရး ေကာင္းေစခ်င္ပါတယ္။ စာအုပ္ဆိုင္ေတြ က်န္းမာေရး ေကာင္းၾကပါေစ။    ။