အေဖ၊ အေမ၊ သား၊ စာအုပ္ႏွင့္ မိတ္ေဆြမ်ား
Pg-20 Weekly Eleven 23-4-2008
(1)
ဒီစာစုကေလးကိုခ်ၿပီးေတာ့ေရးသာေရးမိတယ္။ ဘာမ်ားဆန္းသဟာမို႔လဲ။ ဘာမ်ားလြမ္းစရာမို႔လဲ။ ေျပာရင္လည္းနားေထာင္လိုက္႐ံုပါပဲ။
အေဖ့အေၾကာင္း၊ အေမ့အေၾကာင္း. . . . . ။မိဘေတြအေၾကာင္းေရးတာမ်ား႐ိုးေနပါၿပီ။ အီေပါ့ဆို ခ်င္လည္းဆိုၾကပါလိမ့္မယ္။
႐ိုးပါတယ္။ တကယ္ကိုလည္း ႐ိုးပါတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာပါတယ္။ ႐ိုးတယ္ဆိုတယ္။ မွန္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာေျပာတဲ့'႐ိုး'ဟာ ျဖဴစင္သန္႔ရွင္းျခင္း၊ ေကြ႕ေကာက္မႈမရွိျခင္း၊ သူတစ္ပါးကို ဒုကၡေရာက္ေစလုိတဲ့ဆ ႏၵမွကင္းကြာျခင္း၊ ပကတိအေျခအေနအတိုင္း မွန္ကန္စြာရွိျခင္းေတြနဲ႔ ေပါင္းစပ္ထားတာပါလို႔ နားလည္သ လိုဆိုပါရေစ.
'အီ'ဆိုတဲ့ၿငီးေငြ႕ျခင္း အရင္းခံတစ္ခု မပါပါဘူး။
(2)
'အမ်ားႀကီးရွိဖို႔ မလိုပါဘူး။ နည္းနည္းေလးျဖစ္ပါေစ၊ စြဲၿငိဖို႔လိုပါတယ္'တဲ့။
ကိုေက်းကဗ်ာေတြထဲက တိုစစတစ္ပုဒ္ပါ။ အေဖလို႔ေျပာလိုက္တာနဲ႔ ပထမဦးဆံုးသတိရမိတာက ငယ္ငယ္တုန္းကဂါးဒီးယန္းအဂၤလိပ္သတင္းစာရဲ႕ တနဂၤေႏြအခ်ပ္ပိုမွာပါတဲ အဂၤလိပ္ပံုျပင္ေလးေတြကို ဖတ္ ၿပီး ဘာသာျပန္ေျပာျပတဲ့ညေတြပါပဲ။
အေၾကာင္းအရာစံု ပံုျပင္မ်ဳိးစံုကို အဂၤလိပ္ဘာသာကေန ျမန္မာမႈျပဳၿပီး ျပန္ေျပာျပတဲ့ အေဖ့ရဲ႕စကား သံေတြနားေထာင္ရင္း အိပ္ေမာက်ခဲ့ရတဲ့ညေတြ၊ မွန္းဆလြမ္းရသလို႔ တမ္းတမိတဲ့အခါေတြလည္းရွိခဲ့ပါရဲ႕။
ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ ငါ့ဘာသာငါျပန္ဖတ္ၾကည့္ဦးမယ္ဆိုၿပီး အဂၤလိပ္အခ်ပ္ပိုေလးေတြကို ေသေသခ်ာ ခ်ာတယုတယနဲ႔ သိမ္းခဲ့ဖူးတယ္။
အေဖ အမႈထမ္းဘ၀မွာ ဟုိေရႊ႕ဒီေရႊ႕နဲ႔ ''ေျပာင္း'' ရင္း ''ေပ်ာက္'' သြားတာေတြ ႏွေျမာမိသားရယ္။
(3)
အေဖ့ရဲ႕ဓာတ္ပံုနဲ႔ပတ္သက္လို႔မွတ္မိသမွ်ေတာ့ စာဖတ္တယ္။ မွတ္ခ်င္တာရွိရင္ မွတ္စုစာအုပ္ ထဲမွာကူးေရးတယ္။
အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႔ေရးတဲ့ အေတြးအေခၚစာအုပ္ေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးစီးပြားေရးစာအုပ္ေတြ၊ သခၤ်ာစာအုပ္ ေတြ အဖတ္မ်ားတယ္။
ျမန္မာဘာသာနဲ႔ဆိုရင္ ဘာသာေရးစာအုပ္ေတြ႕နဲ႔ ေရွးစာေတြအဖတ္မ်ားတာမွတ္မိပါတယ္။
(4)
ျမန္မာစာအုပ္အဖတ္မ်ားတာကေတာ့အေမပါပဲ။ ''မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ဒါေလာက္စာတတ္စရာ မလိုဘူး'' ဆိုတဲ့ အေမ့ရဲ႕အဘိုးအဘြားေတြ လမ္းၫႊန္မႈေအာက္မွာ ေလးတန္းလည္းေအာင္ေရာ ေက်ာင္းထြက္ရပါေရာ။ ၁၉၃၂ ခုႏွစ္ေလာက္ေပါ့။
အဘိုးအဘြားေတြ က်ိက်ိတက္ခ်မ္းသာေပမယ့္ ေက်ာင္းထြက္ၿပီး မီးဖိုေခ်ာင္၀င္ခဲ့ရတဲ့အေမ ဟင္းခ်က္ေကာင္းတာေတာ့ မဆန္းလွပါဘူး။
ဆန္းတာက အေမစကားေျပာလႊတ္ေကာင္းတယ္။ စာေတြအရမ္းဖတ္ၿပီး မွတ္ဉာဏ္ကလည္း ေကာင္းမွေကာင္း။
အေမ ၀မ္းခ်ဳပ္လို႔ အိမ္သာမတက္တဲ့ရက္သာ ရွိရင္ရွိမယ္။ စာဖက္ပ်က္တဲ့ရက္ကေတာ့မရွိ။ လံုး၀မရွိ၊ မရွိေရးခ်မရိွ။
(5)
ဒီအေဖ၊ ဒီအေမကေမြးတဲ့သားမွာ စာဖတ္၀ါသနာပါတာျဖစ္႐ိုးျဖစ္စဥ္ပလို႔ဆိုရင္လည္းဆိုေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အင္မတန္ကံေကာင္းတယ္လို႔ သတ္မွတ္ထားတယ္။ စာဖတ္၀ါသနာ အေမြရလို႔။
သူငယ္တန္းႀကီးႏွစ္မွာ လူထုဦးလွရဲ႕ ပံုျပင္စာအုပ္မ်ားမ်ားနဲ႔ ရင္းႏွီးခဲ့တယ္။ ဒုတိယတန္းႏွစ္မွာ ၀တၳဳ စဖတ္ျဖစ္တယ္။ ပထမဦးဆံုးဖတ္ျဖစ္တဲ့၀တၳဳက`တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္´ရဲ႕ `လြမ္းေတးမဆံုးေစနဲ႔ ေစာသခင္´ အဲဒီေနာက္ စာအုပ္ေပါင္းစံုဆက္ဖတ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ရတုကဗ်ာပ်ဳိ႕လကၤာေတြကို ႏွစ္သက္စြာနဲ႔ ဖတ္က်က္ရြတ္ ေရးမွတ္ခဲ့သလို႔ ဓမၼသဘင္ျဖစ္ထံုးစီရင္ထံုးေတြဖတ္ၿပီး တရားသူႀကီး႐ူး၊ ေရွ႕ေန႐ူးလည္း႐ူးဖူးတယ္။ ငလက္ တို၊ ငၫဳိ၊ စကားေတာင္စား၊ ခံုေတာ္ေမာင္က်ဘမ္းတို႔ရဲ႕စကားႁကြယ္၀မႈကို အားက်ခဲ့ဖူးတယ္။
(6)
အ.ထ.က(၁) စစ္ကိုင္းနဲ႔ အ.ထ.က(၁)ေတာင္ငူရဲ႕ေက်ာင္းစာၾကည့္တိုက္ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ စာအုပ္ေမႊရာ စာေမြ႕ရာေနရာေတြျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
စာၾကည့္တိုက္ေတြမွာ ငွားဖတ္တယ္။ စာအုပ္ငွားဆိုင္ေတြမွာငွားဖတ္တယ္စတဲ့ စာအုပ္ဆိုင္ေတြမွာ ျမည္းရင္းနဲ႔ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ျပန္ျပန္ဖတ္မိတယ္။
တတ္ႏိုင္တဲ့ေငြေၾကးအတိုင္းအတာကေလးနဲ႔ ၀ယ္ဖတ္ျဖစ္တယ္။ စုျဖစ္ခဲ့တယ္။
(7)
စာအုပ္၀ယ္တဲ့ စာအုပ္စုတဲ့၀ါသနာကိုအားေပးခဲ့တဲ့သူေတြထဲမွာ ပထမဦးဆံုး ေက်းဇူးတင္ရတဲ့ သူ ကေတာ့ အေဖပါပဲ။
မွတ္မွတ္ရရ ငယ္ငယ္တုန္းကတစ္လကိုႏွစ္ခါေလာက္ ဆံပင္ညႇပ္ရတယ္။ ၃တန္းကစၿပီး စစ္ကိုင္း အ.ထ.က(၁)မွာေက်ာင္းတက္ခဲ့တာ။ စစ္ကိုင္းမွာ သားအဖႏွစ္ေယာက္အေဖကနင္း၊ သားက ကယ္ရီယာမွာ ထိုင္၊ ဆံပင္ညႇပ္ဆိုင္သြားၾကတယ္။ ဆံပင္ၫႇပ္ၿပီးရင္ စာအုပ္ဆိုင္၀င္တယ္။ ''ေနးရွင္းစာေပ'' ''ညြန္႔စာေပ'' စတဲ့စာအုပ္ဆိုင္ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ေဖာက္သယ္ေတြေပါ့။ ဆံပင္ကို အေဖညႇပ္ေစခ်င္သလို တိုတိုညႇပ္တယ္။ ဘဲၿမီးငုတ္စိကိုဆြဲမိရေအာင္ညႇပ္တယ္။ ၿပီးရင္ ကၽြန္ေတာ္လိုခ်င္တဲ့ စာအုပ္ေတြ ေဖေဖက၀ယ္ေပးတယ္။ သားအဖႏွစ္ေယာက္ရဲ႕အေပးအယူေပါ့။
(8)
အေပးအယူဆိုလုိ႔ယူၿပီးမေပးတဲ့သူေတြလည္း ဘ၀မွာေတြ႕ေတြ႕လာရတယ္။ ေငြေရးေၾကးေရးကိစၥ ေတြမွာ ေခ်းၿပီးျပန္မေပးၾကတာအမ်ားႀကီးေတြ႕ရတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ပိုဆိုးတယ္ထင္တာေျပာရရင္ စာအုပ္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ကိစၥပါပဲ အၿပီးျပန္မေပး ေတာ့တာ၊ ဘုန္းပစ္လိုက္ၾကတာ အစေဖ်ာက္ပစ္လိုက္ၾကတာ။
တခ်ဳိ႕က ႐ိုးသားစြာ ၾကာၿပီးေမ့တာ (ဒါေတာင္မွ ေစာဒကတက္စရာရွိပါတယ္။ ေမ့စရာလားေပါ့)။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ကို ငွားၿပီး ျပန္မေပးတာ။ ခံရတာမ်ားေတာ့ ပါးစပ္ကလည္းမေျပာခ်င္၊ ႐ိုး႐ုိး သားသားနဲ႔ငွားဖတ္ခ်င္တဲ့သူေတြကိုလည္းေျပာမထြက္နဲ႔ စာအုပ္ေတြ႔နဲ႔ ဒုကၡေရာက္တာၾကာလာပါေရာ။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ''စာအုပ္မ်ားလံုး၀မငွားပါ''။ စာတန္းေတြေရးၿပီးထားတဲ့ဘ၀ေရာက္ေတာ့တာဘဲ။
ဒါေတာင္မွ ငွားမရဘူးဆိုရင္ ''ေတာင္းရင္ေတာ့ေပးမွာပါ'' ေနာက္ၿပီး အားမနာလွ်ာမက်ဳိးေတာင္းၾက တဲ့သူေတြကရွိေသးတယ္၊ ေျဗာင္က်ပါေပ့ဗ်ာ။
(9)
စာအုပ္ေတြကိုခ်စ္မက္စြာနဲ႔တြယ္တာမိေတာ့လည္း ေရာက္ေလရာ ရွာေဖြၾကည့္ရေတာ့တာပါပဲ။ သြားေလရာစာအုပ္ပါသလို ေရာက္ေလရာမွာ စာအုပ္ရွာတယ္။ ဖတ္စရာ လက္မွာမွ မရွိရင္ ဟာတာတာနဲ႔ရယ္။ သစ္ေတာဦးစီးဌာနနဲ႔ ျမန္မာ့သစ္လုပ္ငန္းမွာ တာ၀န္ထမ္းစဥ္တုန္းက လည္းအတူတူပါပဲ။ စာအုပ္ပါတယ္။ စာအုပ္ရွာတယ္။ တာ၀န္အရေတာထဲေတာင္ထဲသြားလာရပါတယ္။ ေနထိုင္လုပ္ကိုင္ရပါတယ္။ ေတာအံုၾကားက ရြာကေလးေတြမွာ အိမ္ကေလးေတြမွာ စာအုပ္မေတြ႕ရတာ အံ့ၾသစရာမေကာင္းေပမယ့္ အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ စာသန္႔ေပသန္႔စာအုပ္ေတြေတြ႕ရတတ္တာ လည္းရွိပါတယ္။
(10)
မ်က္ေမွာက္ေခတ္ထက္ေ၀ေနတဲ့စာအုပ္ေတြရဲ႕ ပံုႏိုပ္မွတ္တမ္းမွာ ၾကည့္လိုက္ရင္ ေတြ႕ရပါလိမ့္ မယ္္။ အမ်ားစုက အုပ္ေရ ၅၀၀။ လူဦးေရ သန္း ၅၀ ေက်ာ္၊ သိန္း ၅၀၀ ေက်ာ္၊ လူတစ္သိန္းေက်ာ္ စာတစ္ အုပ္။ `အားရစရာႀကီးပါလား ဟ႐ို႕´လို႔ ေအာ္ခ်င္ပါတယ္။
တကယ္ကို အားရစရာႀကီးပါဗ်ာ။
(11)
ကုသုိလ္ကံအက်ဳိးေပးစြာနဲ႔ယေန႔ ျမန္မာျပည္ရဲ႕သူေ႒းႀကီး စာရင္း၀င္ျဖစ္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ဖိတ္လို႔ နတ္တို႔ဖန္သည္ ဗိမာန္သည္လည္း ေျမကိုခြဲထြက္ ေရာင္လွ်ံလက္စြာ ရွိေနပါေသာ အိမ္ေဂဟာကိုေရာက္ခဲ့ပါတယ္။
ေခတ္မီအသံုးအေဆာင္ေတြ၊ ဇိမ္ခံပစၥည္းေတြ၊ ကၽြန္ေတာ္ နာမည္မေခၚတတ္တဲ့ကားေတြ၊ အားပါး ပါးမ်ားမွမ်ား၊ ေကာင္းေလစြတကားလို႔ ေယာင္ယမ္းမိပါတယ္။
တိုက္တာေသာက္၊ ေကၽြးတာစား၊ ႁကြားတာနားေထာင္ရတာမ်ားေတာ့ သက္သာလို႔သက္သာျငား ဖတ္စရာစာအုပ္ရွာၾကည့္တယ္။ သူ႔အိမ္က ကေလးမ ကေလးကိုေမးမိ ေတာင္းမိတယ္။ မရွိပါဘူးရွင္တဲ့. . . ခတ္ၿပီ။
`သူငယ္ခ်င္း၊ ေမးမေနနဲ႔၊ ဘာစာအုပ္စာေစာင္မွမရွိဘူး။ ငါ့ကိုၾကည့္စမ္း။ ေက်ာင္းတုန္းက စာမွာ မင္းတို႔ေနာက္မွာ။ ငါ ဘာမွမဖတ္ဘူး။ ငါ ဘာမွသိပ္သိတာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ အခု ငါ မင္းတို႔ အားလံုးေပါင္းရင္ရွိတဲ့ ေငြပမာဏထက္ အဆမ်ားစြာခ်မ္းသာတယ္။ ဘာေျပာခ်င္သလဲ´တဲ့။
(12)
ဘာမွမေျပာခ်င္ပါခင္ဗ်ာ။
ပညာေခတ္မွာ ထင္တာျဖစ္ေနလည္း ခဏေပါ့ဗ်ာ။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ပညာရွင္ကို ေငြရွင္က လခေပးၿပီးခိုင္းေနရဲ႕။
ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕ၾသ၀ါဒေတြနဲ႔ႀကီးျပင္ခဲ့တာ။ စာဖတ္၀ါသနာပါတဲ့ မိဘေတြရဲ႕ အရိပ္ေအာက္မွာေနၿပီး စာေပါင္းစံုေတြ႕လာခဲ့။ စာေတြထဲကေနဘ၀ေပါင္းစံုေတြ႕လာခဲ့တာ။ မုဒိတာပြားႏိုင္ပါတယ္။ မနာလိုလည္းမရွိပါဘူး။
ဒါေပမဲ့ စဥ္းစားမိတယ္။ ဒီသူငယ္ခ်င္း တေတးဂ်ီးလိုလူေတြဘယ္ေလာက္မ်ားေနၿပီလဲ။ အဲဒါဘာကို ေဖာ္ၫႊန္းတာလဲ။ အေကာင္းလား၊ အဆိုးလား။ ဒီလမ္းေၾကာင္းအတိုင္း ဆက္ၿပီးႏွင္ ခရီးတြင္ ေရာက္မယ့္ေနရာကဘာလဲ။
ဦးေႏွာက္လည္း ေတာ္ေတာ္စားသြားခဲ့ပါတယ္။
