ပန္းတိမ္မသင္ခင္ ေရႊခိုးတတ္ေနၾကသူမ်ား

Bottom of Form

ပန္းတိမ္မသင္ခင္ ေရႊခိုးတတ္ေနၾကသူမ်ား

(၁) အသက္ႀကီးလာေတာ့ ဘုဂလန္႔ေတြ ေတြးလာတယ္ေျပာရဲ႕။ ဂြက်က် စကားေတြပဲ ထြက္ထြက္လာတယ္ဆိုရဲ႕။ ရြတ္တြတ္တြတ္ေတြပဲ ေရးေရးေနတယ္ ေ၀ဖန္ရဲ႕။ အဲဒါေတြအားလံုးက အမႇန္ေတြခ်ည္းပါပဲ။ အဲဒီရလဒ္ေတြကို ျဖစ္ေပၚေစတဲ့ အေၾကာင္းတရားေတြကလည္း ေနာက္ကြယ္မႇာရႇိတာ အေသအခ်ာ။ တစ္သက္လံုး ေအာင့္အည္း သည္းခံေနလာရတာၾကာေတာ့ ေသခါနီးမႇာ ေျပာခ်င္တာေလး ေျပာ၊ လုပ္ခ်င္တာေလး လုပ္၊ ေရးခ်င္တာေလး ေရးမိသေပါ့ဗ်ာ။ (၂) ေရးခ်င္စိတ္ေပၚလာေပမယ့္ ဘာေရးရမႇန္းမသိတာက အင္မတန္ ႀကီးမားတဲ့ ျပႆနာ။ ကံအားေလ်ာ္စြာပဲ ကယ္တင္ရႇင္က ေပၚလာတယ္။ ကလင္ကလင္ ဖုန္းသံ။ အခ်ိန္မေတာ္လာတဲ့ဖုန္းဆိုေတာ့ တစ္ခုခုပဲ ေအာက္ေမ့ၿပီး ကိုင္လိုက္တဲ့ခဏမႇာ နယ္ကညီမရဲ႕အသံကို ၾကားရတယ္။ ''ကိုငယ္ေရ ႀကီးႀကီးေဒၚေရႊႀကိဳင္ ဆံုးသြားၿပီ။ ခုနက ဖုန္းလာလို႔ သန္ဘက္ခါ သၿဂႋဳလ္မယ္တဲ့။ (၃) ေဒၚေရႊႀကိဳင္၊ ေဒၚေရႊလိႈင္၊ ေဒၚေရႊၿမိဳင္ဆုိတာ အေဖ့ရဲ႕အစ္မေတြ။ အားလံုးက ေရႊကုန္သည္ေတြ။ ေစ်းထဲမႇာ ေရႊဆိုင္ဖြင့္သဗ်ာ။ ေရႊေရာင္းတယ္။ အပ္ထည္လက္ခံတယ္။ ေရႊ၊ ေငြ ရတနာ အေပါင္ခံတယ္။ ေငြတိုးေပးတယ္။ ဒါသူတို႔ရဲ႕ အဓိကစီးပြားေရး။ ငယ္ငယ္တုန္းကတည္းက စကား ခပ္မ်ားမ်ားေကာင္ဆိုေတာ့ ႀကီးေတာ္မ်ားက ခ်စ္ၾကသဗ်ာ။ အခုလို စကားမ်ားျခင္းမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ ခ်စ္ခင္ႏႇစ္သက္ဖြယ္ရာ ပီယ၀ါစာေလးေတြလည္း  ဆိုတတ္တာကိုး။ ဒါေတာင္မႇ တစ္ခါတစ္ခါမႇာ ဂြတီးဂြက်ေတြ ေတြး၊ ေမး၊ ေျပာတတ္တာက ရႇိေသးရဲ႕။ (၄) အဲဒီဂြတီးဂြက်ေတြထဲက မႇတ္မႇတ္ရရတစ္ခု ရႇိပါတယ္။ ကိုယ့္ဘက္ကလည္း မႇတ္မႇတ္ရရ၊ ႀကီးေတာ္မ်ားဘက္ကလည္း မႇတ္မႇတ္ရရေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီေန႔က ေက်ာင္းပိတ္ေတာ့ ေစ်းထဲသြားတယ္။ ႀကီးေတာ္ေတြရဲ႕ ေရႊဆိုင္မႇာထိုင္တယ္။ မုန့္စားတယ္။ သူတို့စာရင္းေတြကူၿပီးေပါင္းေပးတယ္။ စစ္ေပးတယ္။ အဲဒီအတြက္မုန့္ဖိုးေပး ရတယ္။ လွ်ပ္စစ္ဂဏန္းေပါင္းစက္ေတြ မေပၚေသးတဲ့ေခတ္ဗ်ာ။ အစိုးရ႐ံုးေတြမႇာေတာင္မႇ ဂဏန္းေပါင္းစက္ႀကီးကို ႏႇိပ္လိုက္ လက္ယာရစ္ လႇည့္လိုက္၊ လက္၀ဲရစ္ လႇည့္လိုက္နဲ႔ လုပ္ရတာ။ အဲဒီေတာ့ကာ တူေတာ္ေမာင္ လူရည္ခြၽန္ေလးလာတဲ့ခဏမႇာ ေကာင္းေကာင္း အသံုးခ်ပါေရာ။ စစ္စမ္းဟဲ့ အေႂကြးစရင္း၊ ေပါင္းစမ္းဟဲ့ အေရာင္းစာရင္း၊ ႏႈတ္စမ္းဟဲ့ အ၀ယ္စာရင္းေပါ့ဗ်ာ။ ေျပစာေတြနဲ႔ လယ္ဂ်ာစာအုပ္နဲ႔ တုိက္ဆိုင္စစ္ေဆးရတာလည္း ပါေသးသဗ်။ (၅) အဲဒီေန႔ကဗ်ာ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ခါတုိင္းလို ခိုင္းတာလုပ္၊ ေကြၽးတာစား၊ ေပးတဲ့မုန္႔ဖုိး ယူဆိုၿပီးၿပီ။ ကိုယ္ကိုယ္၌ကိုယ္က ရႇည္တာပါဗ်ာ။ ေျပစာေတြ ၾကည့္ၿပီး အေမးအျမန္းထူမိတယ္။ ''ႀကီးႀကီးေျပစာမႇာပါတဲ့ အေလ်ာ့တြက္ေတြက မ်ားလႇခ်ည္လားဗ်'' ''လူကေလးရဲ႕ လက္၀တ္လက္စား လုပ္တယ္ဆိုတာ အင္မတန္မႇ အႏုစိတ္ၿပီး လက္၀င္တာကြဲ႔။ ထုရင္း ႏႇက္ရင္း ဆစ္ရင္း ပိုင္းရင္း ျဖတ္ရင္း ေတာက္ရင္း ပံုေဖာ္ရင္းနဲ႔ ေရႊမႈန္ေလးေတြ ေလလြင့္တတ္သကြဲ႔။ အဲဒါအတြက္ပါ တြက္ထားရတာေပါ့' ''အဲဒီေရႊမႈန္ေတြလြင့္တာ ပန္းတိမ္ဖိုထဲမႇာပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ ႀကီးႀကီးတို႔ေျပာေတာ့ ပန္းတိမ္ဖိုေနရာေဟာင္းကို မိႈက္ထုတ္ရင္ေတာင္မႇ ရတဲ့ေရႊက အမ်ားႀကီးဆို'' ''အဲဒါ ပန္းတိမ္ဆရာရဲ႕ အိမ္လကြယ္။ ကိုယ္ကဘာရမႇာလဲ။ ေနာက္ၿပီး အေလ်ာ့တြက္ဆိုတာက ပန္းတိမ္ဆရာအတြက္ ေဆာင္းရတာကြဲ႔။ ေရႊတစ္တံုး တစ္က်ပ္သားေပးၿပီး တစ္က်ပ္သား ဆြဲႀကိဳးလုပ္လို႔ မရဘူး။ အေလ်ာ့တြက္ယူတာ သိပ္မ်ားရင္ အဲဒီ ပန္းတိမ္ဆရာကို မအပ္ၾကေတာ့ဘူး။ သင့္တင့္တဲ့ ပမာဏတစ္ခုပဲ လက္ခံၾကတာ'' ''ဒါနဲ့ ပန္းတိမ္မတတ္ခင္ ေရႊခိုးသင္ဆိုတာကေရာ ႀကီးႀကီး'' ''တယ္ ဒီေကာင္ေလးေတာ ေမးေတာင္ေမးနဲ႔၊ ပန္းတိမ္ေကာင္းေကာင္း တတ္သြားရင္ ေရႊခိုးသင္စရာ မလိုဘူး။ အေလ်ာ့တြက္ သက္သက္သာသာနဲ႔ လက္ရာေကာင္းေကာင္း ထြက္သဟဲ့့။ ေတာ္ ေတာ္'' ဒါနဲ႔ အဲဒီေန႔က မုန္႔လည္းငတ္ခဲ့သဗ်ာ။ မုန္႔ဖိုးေတာ့ ေ၀းေပါ့။ 'ကိုယ္က်ဳိးစီးပြားကို လြန္လြန္က်ဴးက်ဴး ေရႇ႕တန္းတင္လာၾကသလားလို႔ပါကြာ။ အလုပ္ မလုပ္ရေသးဘူး။ ရရာရေၾကာင္းေတြ၊ ခြင္ေတြျမင္ေန တတ္ၾကၿပီ။ ေနာက္ၿပီးစာဖတ္တဲ့ ကိစၥကြာ' (၆) တစ္ရက္မႇာ တကၠသိုလ္တစ္ခု မႇာ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ျဖစ္ေနတဲ့ သူငယ္ ခ်င္းနဲ့ေတြ႕တယ္။ အသက္ေမြး၀မ္း ေက်ာင္းပညာရပ္တစ္ခုကို အတူ သင္၊ အတူဘြဲ႕ရခဲ့တဲ့သူငယ္ခ်င္း။ သူ႔မူလ ရည္ရြယ္ရာ ဘ၀လမ္းေၾကာင္းကို မတိမ္းမေစာင္း ေလ်ာက္ရင္း ႏုိင္ငံျခား ပညာေတာ္သင္ အေရြးခံ ရ၊ မ ဟာဘြဲ႕ရ၊ မဟာဘြဲ႔ရတဲ့ တုိင္းျပည္က တကၠသိုလ္ႀကီးမႇာပဲ ပါရဂူဘြဲ႔ရခဲ့သူ။ ပညာထူးခြၽန္ၿပီး စိတ္သေဘာထား မႇန္ကန္ေျဖာင့္မတ္သူ။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေတြ႔ၾကေတာ့ ျမကြၽန္းသာအရိပ္ေလးေတြ ျပန္ဆဲြ၊ တကၠသီလာေတးေတြ ျပန္ဆိုနဲ႔ ငယ္ဘ၀ကို ခဏအလည္သြားၾကတယ္။ အတိတ္က အရိပ္အေရာင္ေတြ လြင့္တဲ့ခဏမႇာ ပစၥဳပၸန္ကို ျပန္ေရာက္ပါေရာ။ ''ပါခ်ဳပ္ႀကီး သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ တကၠသိုလ္နဲ႔ အေျခအေန ၾကံဳတုန္းေလး ဗ်ဴးပါရေစ'' ''ကိုယ္တို႔လုပ္ေနရတဲ့ အေျခအေန၊ အခက္အခဲေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးေပါ့ သူငယ္ခ်င္းရာ။ အဲဒါေတြထားၿပီး သူငယ္ခ်င္းစိတ္၀င္စားမယ့္ ေက်ာင္းသားေတြအၾကာင္းပဲ ေျပာပါ့မယ္။ အခု ေက်ာင္းသားေတြ ေတြ႔ေတြ႔ေနရတာ ကိုယ္တို႔တုန္းကနဲ႔ ကြာသြားတာအမႇန္ပဲ။ အားလံုး မဟုတ္ေပ မယ့္ မနည္းတာေတာ့အမႇန္'' ''ဆိုပါဦး'' ''ကိုယ္တို႔တုန္းက ေက်ာင္းၿပီးလို႔ အလုပ္၀င္ရင္ တာ၀န္က်တဲ့ေနရာသြားမယ္။ ကိုယ့္အလုပ္ကို ကိုယ္တာ၀န္ေက်ေအာင္ လုပ္မယ္'' ''အခုေရာ'' ''အခုေတြ႔ေနရတာကေတာ့ကြာ ေနာက္ဆံုးႏႇစ္မေျပာနဲ႔ ေက်ာင္းေရာက္ခါစ သစ္လြင္ေတြကလည္း ဘယ္ေနရာက ေကာင္းတယ္။ ဘယ္ၿမိဳ႕ဆို အဆင္ေျပတယ္။ ဘယ္ဂိတ္မႇာက်ရင္ အိုေက။ ဘယ္လူႀကီးက က်ပ္တယ္။ ဘယ္ပုဂၢိဳလ္ႀကီးမႇာ သမီးအပ်ဳိ ဘယ္ႏႇစ္ေယာက္ရႇိတယ္။ ေယာကၡမေတာ္ဖို႔ ႀကိဳးစားရမယ္ ဘာညာနဲ႔ကြာ'' ''အဲဒီေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေျပာခ်င္ တာက'' ''ကိုယ္က်ဳိးစီးပြားကို လြန္လြန္က်ဴးက်ဴး ေရႇ႕တန္းတင္လာၾကသလားလို႔ပါကြာ။ အလုပ္မလုပ္ရေသးဘူး။ ရရာရေၾကာင္းေတြ၊ ခြင္ေတြျမင္ေနတတ္ၾကၿပီ။ ေနာက္ၿပီး စာဖတ္တဲ့ကိစၥကြာ'' ''ေက်ာင္းစာလား'' ''ေက်ာင္းစာေျပာမလားကြာ။ အျပင္စာေပါ့။ ကိုယ္တို႔တကၠသိုလ္ႀကီးတစ္ခုလံုးမႇ စာၾကည့္တုိက္အတြက္ ရတဲ့ရန္ပံုေငြက ဂဏန္းေသးေသးေလး ငါးလံုးရယ္၊ ဘာ၀ယ္ႏုိင္မႇာလဲ။ ကိုယ္တို႔ေခတ္တုန္းကလည္း ထူးမျခားနားရႇိခဲ့မႇာပါ။ ဒါေပမဲ့ သူငယ္ခ်င္းတို႔ ဦးေဆာင္ၿပီး အေဆာင္စာၾကည့္ တိုက္ဖြင့္တယ္။ ပိုက္ဆံစုထည့္ ၾကတယ္။ ငႇားခယူတယ္။ အျပင္ထက္ အမ်ားႀကီးသက္သာတဲ့ ငႇားခနဲ႔အျပင္ စာအုပ္ေတြထဲက ေကာင္းႏိုးရာရာေလးေတြ ဖတ္ႏိုင္ခဲ့တယ္'' ''သူငယ္ခ်င္းတပည့္ေတြကို ေျပာမျပဘူးလား'' ''ေအာင္မယ္ေလးကြာ။ ေျပာေပါင္းမ်ားလို႔ ႐ိုးေနပါၿပီေတာင္ ျဖစ္ေပါ့။ သူတို႔က ေက်ာင္းစာေတာင္ မနည္း ဖတ္ေနရတာတဲ့။ ဒါေပမဲ့ အားတဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ ဂိမ္းေဆာ့ၾကသဗ်ာ။ ေဘာလံုးပြဲၾကည့္သဗ်ာ၊ ေဘာလံုးပြဲ ေလာင္းသဗ်ာ။ ဒီလိုနဲ႔ ဘြဲ႔မရဘဲ ေက်ာင္းထြက္သြားရတဲ့သူေတြ ရႇိတယ္။ သူငယ္ခ်င္း ပါခ်ဳပ္ခမ်ာ သစ္ေခါင္းထဲ သြားသြားေအာ္ေနရတာ။ အခုမႇ လူအစစ္ကို အရႇင္လတ္လတ္ေျပာရေတာ့တယ္ဆိုၿပီး ေျပာသဗ်။ ကိုယ့္မလည္း နားေထာင္ရတာကမ်ား၊ ၾကားရတာက မသက္သာနဲ႔ေပါ့ဗ်။ (၇) ''သူငယ္ခ်င္းလည္း ၾကားရတာ သက္သာမႇမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္လည္း ေျပာရမႇာစိတ္ထဲမႇာ မေကာင္းဘူး။ တစ္မ်ဳိးႀကီးကြာ။ ဆိုးပါတယ္'' မသက္မသာနဲ႔ ေျပာလာတာ သူငယ္ခ်င္းသူေဌးႀကီးတစ္ဦး။ သူဘယ္ေလာက္ခ်မ္းသာမႇန္း သူ႔ကိုယ္ကိုသူေတာင္မႇ မသိရေလာက္ေအာင္ ခ်မ္းသာသူ။ သူ႔ရဲ႕မ်ားျပားလႇစြာေသာ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းႀကီးေတြထဲက တစ္ခုျဖစ္တဲ့ လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းေတြ တင္သြင္းျဖန္႔ျဖဴးတဲ့လုပ္ငန္းအေၾကာင္း ေျပာျပေနတာ။ ''အဲဒီခ်ာတိတ္ကြာ၊ ကိုယ့္သမီးထက္ေတာင္ ငယ္ပါဦးမယ္။ အသက္မႇ ႏႇစ္ဆယ္စြန္း႐ံု ရႇိေသးတယ္။ အလုပ္၀င္တာမႇႏႇစ္လ။ အလြဲသံုးစားလုပ္သြားတာ သိန္းႏႇစ္ရာ'' ''ဟာမ်ားလႇေခ်လား။ သူငယ္ခ်င္းတို႔က ဘာမႇစစ္တာေဆးတာ ထပ္ဆင့္စစ္ေဆးတာမလုပ္ဘူးလား'' ''လုပ္တာေပါ့ကြာ။ ကိုယ္စားလႇယ္ေတြဆီ ေန႔စဥ္ ေငြသိမ္းသြားရင္ မႇတ္ပုံတင္စာအုပ္ပါတယ္။ ကိုယ္စားလက္မႇတ္၊ ေငြသိမ္းသူလက္မႇတ္ထိုးၿပီး ေငြလက္ခံတယ္။ အဲဒီေန့စဥ္ေငြ အ၀င္ေတြကို ႐ုံးမႇာစာရင္းနဲ႔ အပ္ရတယ္။ အဲဒါကို စာရင္းေဖ်ာက္တယ္။ စာရင္းလိမ္တယ္။ ကုမၸဏီစစ္ေဆး ေရး ပံုမႇန္၀င္စစ္ရာကေန ေပၚတယ္။ ေပၚေတာ့ အေရးယူဖို႔ ျဖစ္လာတာေပါ့ကြာ'' ''အဲဒီေတာ့'' ''အေရးမယူခ်င္ဘူး။ တစ္ပတ္အတြင္း ေငြျပန္အပ္ပါ။ ဒါမႇမဟုတ္ရင္ တရားစြဲမယ္ေပါ့။ အဲဒီေတာ့ ေငြလည္း ျပန္မအပ္ႏိုင္ဘူး။ စၿပီးအလုပ္၀င္ကတည္းက ဒီလခေလးမက္လို႔ လာလုပ္တာမဟုတ္ဘူး။ တရားစြဲခ်င္ရင္ တရားစြဲ၊ ဖမ္းခ်ဳပ္ခ်င္ရင္လည္း ဖမ္းခ်ဳပ္ ႀကိဳက္တာလုပ္ပါတဲ့'' (၈) ''တရားစြဲ ဖမ္းခ်ဳပ္သာေျပာတာ ခုေခတ္မယ္ ေထာင္တို႔ တန္းတို႔ဆိုတာ ေၾကာက္ရမႇန္းေကာ သိေသးရဲ႕လား မေျပာတတ္ပါဘူးဗ်ာ။ သကၠရာဇ္ ၂၀၀၀ စြန္းစြန္းကေပါ့၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကုမၸဏီဆိုင္က မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ သိန္းႏႇစ္ရာ့ငါးဆယ္ အလြဲသံုးစား လုပ္သြားတာဗ်ာ။ ဘာပိုက္ ဆံ တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မႇ ျပန္မရဘူး။  က်ဳပ္တို႔မႇာ တရား႐ံုးးစရိတ္၊ ေရႇ႕ေနစရိတ္၊ ခရီးစရိတ္၊ သက္ေသစရိတ္ စရိတ္ေပါင္းမ်ားစြာထပ္ၿပီး အဆစ္ပါသြားတယ္။ မေရႊစာကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ၊ ေရႇ႕ေနေတာင္ မငႇားဘူး။ အမႈၿပီးေတာ့ ေထာင္က်သြားတယ္။ ခ်ဳပ္ရက္နဲ႔ ဘာနဲ႔ညာနဲ႔ဗ်ာ။ ခဏနဲ႔ လြတ္လာတာပါပဲ။''တျခားေသာ ထုတ္လုပ္ျဖန္႔ျဖဴးသူ လုပ္ငန္းရႇင္မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္ဖြင့္သံ။ (၉) စစ္တုရင္ကစားတာ ၪာဏ္ရည္ကို ထက္ျမက္ေစတယ္။ စာေပသင္ၾကားမႈမႇာ အေထာက္အကူျဖစ္ေစတယ္။ ေကာင္းက်ဳိးေတြ အမ်ားႀကီး ေပးတယ္။ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေလးေတြၾကားမႇာ စစ္တုရင္ကစားနည္း တိုးတက္ပြားမ်ားထြန္းကားေအာင္ သက္ဆိုင္ရာ တာ၀န္ရႇိသူေတြက ႀကိဳးစားလုပ္ေဆာင္ေနၾကပါတယ္။ လူငယ္ စစ္တုရင္ၿပိဳင္ပြဲတစ္ခုမႇာပါ။ သက္ငယ္တန္းထဲမႇာ ၾကံဳရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခုကို မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က ေျပာျပတယ္။ ''ခ်ာတိတ္ေတြဗ်ာ။ မူလတန္း အဆင့္ေလာက္ ရႇိဦးမႇာပါ။ ႏိုင္ရင္ဆုရမယ့္ ခ်ာတိတ္က တစ္ဖက္ကခ်ာတိတ္ကို ညႇိခိုင္းတယ္ဗ်ာ။ သားလက္ဖက္ရည္တုိက္ပါ့မယ္။ မုန္႔ေကြၽးပါ့မယ္။ အဲဒီေကာင္ကိုသားကို အ႐ံႈးေပးဖို႔ ေျပာေပးပါဘာညာနဲ႔ဗ်ာ'' ''ဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ားက လုပ္ေပးလိုက္ေရာလား'' ''လုပ္ေပးစရာလားဗ်ာ။ မင္းဖာသာမင္း ႀကိဳးစားၿပီး ႏိုင္ေအာင္ကစား။ ဒါမ်ဳိးေနာက္လာမလုပ္နဲ႔။ ၿပိဳင္ပြဲက အထုတ္ခံရမယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ အင္ဒိုနီးရႇားဆီးဂိမ္းမႇာေတာင္ ဗီယက္နမ္စစ္တုရင္သမားတစ္ေယာက္ ဒီလိုမ်ဳိးမကစားခင္ သြားလုပ္လို႔ အေရးယူ အျပစ္ေပးခံလိုက္ ရတယ္ဆိုတာ ေျပာျပလိုက္တယ္'' (၁၀) ေျပာျပလာၾကသမွ် ၾကားရတာ ေတြေရးျပရရင္ မနည္းမေနာဗ်ာ။ ကိုယ့္အလုပ္ကိုကိုယ္ ေကာင္းေကာင္း မလုပ္ၾကတာ။ ကိုယ့္နယ္ပယ္မႇာ ကိုယ္ ပိုမိုကြၽမ္းက်င္ေအာင္တုိးတက္ေအာင္ မႀကိဳးစားခ်င္ၾကတာ။ လူႀကီးနာမည္ေရာင္းစားၿပီး စီးပြားရႇာၾကတာ။ လူႀကီးျပၿပီး ေတြ႔ခြင့္ရဖို႔လုပ္ ေပးရင္ ဘာ၊ စာတင္ေပးရင္ ညာ၊ ခြင့္ျပဳခ်က္ရရင္ အ၀ႇာစသျဖင့္ လုပ္စားၾကတာစသျဖင့္ ေျပာျပၾကတယ္။ စကား၀ိုင္းေတြရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း ေခါင္းစဥ္တစ္ခုခုစလိုက္ရင္ အထင္ေတြ၊ အျမင္ေတြ ေျပာၾကတယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ နားေထာင္ၾကားနာမႇတ္သားေပါ့ဗ်ာ။ (၁၁) ၾကားနာမႇတ္သားေတြ႔ျမင္ရတာ ေတြမ်ားလာေတာ့ စဥ္းစားၾကည့္တယ္။ အဲဒါေတြ တကယ္ျဖစ္ေနတာလား။ အဲဒါမ်ဳိးေတြ တကယ္မ်ား ေနၿပီလား။ ဒီကိစၥမ်ဳိးေတြ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္လာရတာလဲ။ ဒီအက်ဳိးကို ျဖစ္ေစတဲ့အေၾကာင္းေတြက ဘာလဲေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ၿပီး ဒီအက်ဳိးကလည္း ေနာက္ထပ္ျဖစ္လာမယ့္ ရလဒ္တစ္ခုအတြက္ အေၾကာင္းတရား ျပန္ျဖစ္ဦးမႇာ။ ဒီလိုမ်ဳိးအေၾကာင္းတရားမႇာ အရင္းခံၿပီးရလာမယ့္ အက်ဳိးတရားကလည္း ေကာင္းစရာေတာ့ သိပ္ရႇိလႇမႇာ မဟုတ္ဘူး။ ေတြးရင္း ေတြးရင္းနဲ႔ ေခါင္းေတြ မူးေနာက္လာတယ္။ ႀကီးေတာ္ႀကီး အေသေစာသြားတယ္။ ႏို႔မို႔ရင္ ''ႀကီးႀကီးေရ ပန္းတိမ္မႇမသင္ရေသးဘူး။ ေရႊခိုးတာေတာ့ တတ္ေနၾကသဗ်ာ''ဆိုၿပီး ေစာဒကတက္လို႔ရသဗ်ာ။ ဒီတစ္ခါဆိုရင္ေတာ့ ေခါင္းမ်ား အေခါက္ခံရမလားပဲ။     ။

လူငယ္ေလးေတြ ေတာ္ၾကပါေပတယ္

လူငယ္ေလးေတြ ေတာ္ၾကပါေပတယ္

(၁)

လူငယ္နဲ႔ လူႀကီးေတြရဲ႕ၾကားမႇာ ကြာဟာမႈဆုိတာ အစဥ္အဆက္ ရႇိခဲ့ၾကတာ။ ေခတ္တုိင္း ေခတ္တုိင္းလုိလုိမႇာ လူငယ္ေတြရဲ႕ ေျပာဆုိျပဳမူေန ထုိင္လုပ္ကိုင္ၾကတာေတြကုိ သေဘာမေတြ႔ၾကတဲ့ လူႀကီးေတြ ရႇိတတ္ၾက ပါတယ္။သေဘာမေတြ႔တဲ့အေလ်ာက္ ျဗစ္ေတာက္ျဗစ္ေတာက္ လုပ္ၾကတာေတြလည္း ရႇိပါတယ္။ ေမာင္စံေပါတုိ႔ ငယ္ငယ္တုန္းကလည္း ၀တ္စားဆင္ယင္ပုံေတြကုိ လူႀကီးေတြ ေတြ႔ၾကေျပာၾက ေ၀ဖန္ၾကတာပါပဲ။ ေမာင္စံေပါကုိယ္တုိင္ ေတာင္ အထက္တန္းေက်ာင္းသား ဘ၀အထိ တုိနန္႔နန္႔ ဆံပင္နဲ႔ေနခဲ့ရတာ၊ တကၠသုိလ္ေရာက္မႇ ဆံပင္ရႇည္ ထားခြင့္ရခဲ့တာ။

(၂)

အခု အသက္ကေလးရလာခ်ိန္မႇာ ပတ္၀န္းက်င္ေတြကလည္း ကြာျခားလာတယ္။ ဒီေခတ္ လူငယ္ေလးေတြလည္း ဟုိေခတ္ လူငယ္ေတြလုိပါပဲ။ ေခတ္အလုိက္ သူတုိ႔အႀကိဳက္ ၀တ္စား ေနထုိင္ၾကတယ္။ ႏုိင္ငံရပ္ျခားနဲ႔ ကူးလူးဆက္ဆံမႈေတြကလည္း မ်ားလာေတာ့ ႏုိင္ငံျခား ယဥ္ေက်းမႈ ထုိးေဖာက္စိမ့္၀င္လာမႈေတြလည္း ရႇိလာတာေပါ့။ မၾကာမတင္ကာလက ေက်ာ္ ျဖတ္ခဲ့ၾကတဲ့ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၄ ရက္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေရးၾကျပဳၾက ေျပာၾကတာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားခဲ့ပါတယ္။ မီဒီယာေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႔ျမင္ရပါတယ္။

(၃)

ေျပာၾကတဲ့အထဲမႇာ ဒီေန႔ေခတ္ လူငယ္ေတြ အသုံးမက်ဘူး။ ေဖေဖာ္၀ါရီေရာက္တာနဲ႔ ၁၄ ရက္ပဲ သတိရၾကတယ္။ ၁၃ ရက္ကုိ ေခါင္းထဲမႇာ မရႇိၾကဘူး။ ဘာညာနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကုိ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေျပာၾကတဲ့ သူေတြလုိလည္း ေတြ႔ရတယ္။ ၀မ္းနည္းပါတယ္။ လုံး၀ ဆန္႔က်င္ပါတယ္။လူငယ္ေတြအေၾကာင္း ေျပာမယ္ဆုိရင္ လူႀကီးေတြကုိယ့္ ကုိယ္ကုိလည္း ဆန္းစစ္ၾကည့္ဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ကေရာ လူငယ္ေတြကုိ ဘာေတြ လမ္းျပခဲ့ၾကသလဲ။ ဘာစိတ္ဓာတ္ေတြ သြင္းေပးေနသလဲ။ ဘာေတြ ျမင္ေအာင္ျပၿပီး ဘာေတြ အားက်ေအာင္ လုပ္ခဲ့သလဲ။ အမ်ားႀကီးပါ ျပန္ၿပီး ေမးခြန္းထုတ္ၾကည့္ၾကပါ။

(၄)

ေမာင္စံေပါတုိ႔ တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းကဆုိ တကၠသုိလ္ေျမကုိ ေျခခ်ခြင့္ရတာနဲ႔ စိတ္ဓာတ္က အလုိလုိ တက္ႂကြလာတယ္။ ငါတုိ႔ တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းေတာ္သားႀကီး ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။ သမုိင္းရဲ႕ အစဥ္အလာ ေကာင္းေတြ ျပည့္ႏႇက္ေနရာ ျမသီလာမႇာ ေျခခ် ပညာသင္ခြင့္ရခဲ့ၿပီ။ ႏုိင္ငံအႏႇံ႔က ေရာက္လာၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႔ ေတြ႔ဆုံသိကြၽမ္း ခင္မင္ခြင့္ရၾကၿပီ။ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ အထက္လႊာ ေအာက္လႊာ ေရာက္လာသမွ် သားသမီးေတြဟာ အမိတကၠသုိလ္ရဲ႕ ရင္ခြင္မႇာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ညီမွ်စြာနဲ႔ အသိပညာ၊ အတတ္ပညာေတြ သာမက ဘ၀ပညာ လူမႈပညာေတြ ပါရခဲ့ၾကတယ္။
ေမာင္စံေပါဆုိ ပအုိ႔သူငယ္ခ်င္းက အခန္းေဖာ္၊ အခန္းခ်င္း ကပ္လ်က္က ရခုိင္၊ ၿမိတ္ထား၀ယ္သား သူငယ္ခ်င္းေတြရႇိသလုိ ရႇမ္း၊ ကခ်င္၊ ခ်င္းေတြလည္း ပါရဲ႕။ တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိး စုံေဒသစုံက သူငယ္ခ်င္းေတြရႇိခဲ့တယ္။ က်န္တဲ့တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြလည္း အလားတူပါပဲ။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမႇာ သူ႔ဆီကုိယ္လုိက္လည္၊ ကုိယ့္ဆီသူလုိက္လည္၊ သူ႔ႏႇမကုိယ္ပုိး၊ ကုိယ့္အစ္မ သူယူစသျဖင့္ ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴနဲ႔ ေရႊလမ္းေငြလမ္းေတြ ေဖာက္ခဲ့ၾကရဲ႕။ ေဒသႏၲရ ဗဟုသုတရသလုိ တုိင္းရင္းသားအခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ခင္ရင္းႏႇီးခဲ့ၾကတယ္။ ခ်စ္သူေတြျဖစ္ၾကၿပီး အိမ္ေထာင္ရက္သား က်သြားၾကသူေတြလည္း တစ္ပုံတစ္ပင္ဗ်ာ။

(၅)

အခု လူငယ္ေလးေတြလား။ လႈပ္လီလႈပ္လဲ့ အင္တာနက္ေက်းဇူးရဲ႕ ႏုိင္ငံအစြန္းအဖ်ားက သူေတြနဲ႔ေတာင္မႇ သိကြၽမ္းၾကတယ္။ ခင္မင္ၾကတယ္ဆုိတာ ၾကားမိတယ္။ အုိးမကြာ အိမ္မကြာနဲ႔ ေက်ာင္းေတြ အဆင့္ဆင့္တက္ၿပီး တကၠသုိလ္ေရာက္ဘြဲ႔ရ အိမ္ေထာင္က် ဘ၀ခရီးႏႇင္ၾကတယ္။

(၆)

ျမန္မာျပည္က လူငယ္ေတြမႇာ စိတ္ေကာင္း ေစတနာမြန္ အမ်ားႀကီးရႇိတယ္။ ေမာင္စံေပါ လုံး၀ယုံၾကည္တယ္။ လုပ္ႏုိင္ကုိင္ႏုိင္တဲ့ အစြမ္းသတိၲေတြ အမ်ားႀကီးရႇိတယ္။ ဒါလည္း ေသခ်ာတယ္။ မ်က္စိေရႇ႕မႇာ တင္ျမင္ခဲ့ဖူးတာ အမ်ားႀကီး။
နာဂစ္အၿပီးမႇာ လႈပ္ရႇားခဲ့ၾကတဲ့ လူငယ္ေတြ၊ တက္ႂကြစြာနဲ႔ စြမ္းသမွ် လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကတာ ကူညီလုပ္ကုိင္ခဲ့ၾကတာ အင္မတန္လႇတဲ့ ပန္ခ်ီကားေပါင္းမ်ားစြာ။ ဒါနမူနာ တစ္ခုေျပာတာ။ၾကားဖူးတာ တစ္ခုရႇိတယ္။ ''လူဆုိတာ ႀကီးေလေလ ေၾကာက္ေလေလတဲ့''။ ဟုတ္တယ္ထင္ပါရဲ႕။ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္လည္းၾကာေတာ့ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ ရြံ႕လာတယ္။ အားမလုိ အားမရ ျဖစ္လာတယ္။ ေသခါနီးေလေလ အတၲႀကီးေလေလ၊ ဘာမဟုတ္တဲ့ ပုိင္ဆုိင္မႈေလးေတြကုိ ပုိတြယ္တာေလေလဗ်ာ။

(၇)

တေလာေလးကတင္ ေဆးတကၠသုိလ္(၁)က ေနာက္ဆုံးႏႇစ္ အပုိင္း(ခ) ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြရဲ႕ မြန္ျမတ္လႇတဲ့ လုပ္ေဆာင္မႈ ဒါနအလႇဴတစ္ခုကုိ အေၾကာင္းအားေလ်ာ္စြာ ေတြ႔ျမင္ၾကားသိခဲ့ရတယ္။
ကေလးေဆး႐ုံမႇာ ခြဲစိတ္ကုသမႈ ခံယူဖုိ႔ ေစာင့္ဆုိင္းေနၾကတဲ့ ေမြးရာပါ ႏႇလုံးေရာဂါရႇိတဲ့ ကေလးငယ္ေတြ အမ်ားစုဟာ မိဘေတြ ေငြေၾကးမတတ္ႏုိင္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ကေလးငယ္မ်ားစြာ ေသဆုံးေနရေၾကာင္း၊ ပုံမႇန္ ႏႇလုံးခြဲစိတ္မႈတစ္ခုဟာ ျမန္မာက်ပ္ေငြ ငါးသိန္းကေန ၁၀ သိန္း အထိကုန္က်ေၾကာင္း၊ ၾသစေၾတးလ်က ႏႇလုံးခြဲစိတ္ ဆရာ၀န္ႀကီးေတြလာၿပီး ေစတနာနဲ႔ ခြဲစိတ္ေပးမႇာျဖစ္တဲ့အတြက္ ႏႇစ္သိန္း သုံးသိန္းေလာက္ပဲ ကုန္က်မယ့္အေၾကာင္းနဲ႔ အဲဒီေငြေၾကးပမာဏကုိေတာင္ မတတ္ႏိုင္ၾကတဲ့ မိဘမ်ားစြာ ရႇိေနေၾကာင္း၊ ဒါေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းေတြအေနနဲ႔ ၀ုိင္း၀န္းေထာက္ပံ့ လႇဴဒါန္းဖုိ႔ စာေရးသား ႏႈိးေဆာ္တယ္။ ဆက္သြယ္စုံစမ္း လႇဴဒါန္းႏုိင္မယ့္ ေက်ာင္းသားေလးေတြရဲ႕ နာမည္နဲ႔ ဖုန္းနံပါတ္ေတြ ေဖာ္ျပထားၿပီး စုေဆာင္းေကာက္ခံရတဲ့ေငြေတြကို ကေလးႏႇလုံးအထူးကု ဆရာ၀န္ႀကီးကုိ သက္ေသထားၿပီး ကေလး၊ မိဘေတြကုိ တုိက္႐ုိက္ လႇဴဒါန္းသြားမယ္ဆုိတဲ့ အေၾကာင္း ရႇင္းရႇင္းလင္းလင္း ေရးထားတယ္။
လုပ္သင့္ လုပ္ထုိက္တာတစ္ခုကုိ လုပ္ႏုိင္ပါလ်က္နဲ႔ မလုပ္ခဲ့ၾကသူေတြ၊ မလုပ္သင့္ မလုပ္ထုိက္တာ တစ္ခုကုိ မလုပ္ဘဲ ေနႏုိင္လ်က္နဲ႔ လုပ္ခဲ့ၾကသူေတြ၊ အဲဒီလုိလူေတြရဲ႕ စားျမံဳ႕ျပန္၀ုိင္းေတြထဲမႇာ ကုိယ့္ရဲ႕မ်ဳိးဆက္ေတြ လူငယ္ေတြ မပါေစခ်င္ပါဘူး။ မပါႏုိင္ဘူးလုိ႔လည္း ယုံၾကည္တယ္။
အဲဒီ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေလးေတြဟာ သူတုိ႔တတ္ႏုိင္သမွ် မုန္႔ဖုိးေလးေတြ၊ အသုံးစရိတ္ေလးေတြ ေခြၽတာစုေဆာင္းၿပီးေတာ့ လႇဴၾကတယ္။ ၾကားသိရတယ္။ အင္မတန္မႇ ပီတိျဖစ္ရတယ္။ ေလာေလာဆယ္ ရသေလာက္က အားလုံးအတြက္ မေလာက္ေသးလုိ႔ မဲေဖာက္ၿပီး ေပးရ မႇာျဖစ္လုိ႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနေၾကာင္း ေျပာတဲ့ ေက်ာင္းသူေလးရဲ႕ မ်က္လုံးမႇာ မ်က္ရည္ေတြ၀ဲေနတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ လုပ္ရပ္ဟာ ထင္ေပၚဖုိ႔လည္း မဟုတ္ဘူး။ ဘြဲ႔ထူးဂုဏ္ထူးေတြ ရဖုိ႔လည္း မမႇန္းဘူး။ လူႀကီးသေဘာက်ေအာင္ လႇဴျပေနတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ လုံး၀အေႏႇာင္အဖြဲ႔ ကင္းတဲ့ စိတ္ရင္းေစတနာရင္းနဲ႔ဗ်ာ။

(၈)

ေမာင္စံေပါတုိ႔ ႀကီးလာခ်ိန္မႇ ငယ္ငယ္တုန္းက အေၾကာင္းေတြ စားျမံဳ႕ျပန္ၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မႇာ ေကာင္းတာေရာ၊ မေကာင္းတာေရာ၊ ဟုတ္တာေရာ၊ မဟုတ္တာေရာေပါ့ဗ်ာ။ တခ်ဳိ႕ကိစၥရပ္ေလးေတြအတြက္ အမႇတ္တရ လြမ္းတသသ ျဖစ္ရသလုိ တခ်ဳိ႕အတြက္က်ေတာ့လည္း စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ၾကရတယ္။ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တာတစ္ခုကုိ လုပ္ႏုိင္ပါလ်က္နဲ႔ မလုပ္ခဲ့ၾကသူေတြ၊ မလုပ္သင့္ မလုပ္ထုိက္တာတစ္ခုကုိ မလုပ္ဘဲ ေနႏုိင္လ်က္နဲ႔ လုပ္ခဲ့ၾကသူေတြ၊ အဲဒီလုိလူေတြရဲ႕ စားျမံဳ႕ျပန္ ၀ုိင္းေတြထဲမႇာ ကုိယ့္ရဲ႕မ်ဳိးဆက္ေတြ လူငယ္ေတြ မပါေစခ်င္ပါဘူး။ မပါ ႏုိင္ဘူးလုိ႔လည္း ယုံၾကည္တယ္။
လူႀကီးေတြအေနနဲ႔ေရာ။

(၉)

လူငယ္ေတြကို နားလည္ေပးႏုိင္ရပါမယ္။ ကုိယ့္ဘက္က ျဖည့္ဆည္းေပးရမႇာ။ လုပ္ကုိင္ေပးရမႇာေတြကုိလည္း ႀကိဳးစားလုပ္ေဆာင္ေပးဖုိ႔ လုိပါတယ္။
အသက္ႀကီးမႇ ေသခါနီးမႇ လုပ္သင့္ လုပ္ထုိက္တာေတြကုိ လူငယ္ ေတြအတြက္ လုပ္ႏုိင္ပါလ်က္နဲ႔ မလုပ္ေပးဘဲေနၾကဦးမႇာလား။ မလုပ္သင့္ မလုပ္ထုိက္တာေတြကုိ မလုပ္ဘဲေနႏုိင္ပါလ်က္နဲ႔ ေခါင္းမာစြာနဲ႔ လုပ္ေနၾက ဦးမႇာလား။ မႇန္မႇန္ကန္ကန္ စဥ္းစားၿပီး အေကာင္းဆုံး လုပ္ေဆာင္ျခင္းနဲ႔ လူငယ္ေလးေတြကုိ ပ်ဳိးေထာင္ေပးရင္ မေကာင္းဘူးလားဗ်ာ။    ။

မ်က္ႏႇာႏႇစ္ခုနဲ႔လူ

မ်က္ႏႇာႏႇစ္ခုနဲ႔လူ

တခ်ဳိ႕ကေျပာၾကတယ္။ စစ္တုရင္ ကစားနည္းဟာ အေတာ္႐ႈပ္တာတဲ့ ဟုတ္ကဲ့။ စတုရန္း ၆၄ ကြက္။ တစ္ဖက္မႇာ ကစားေကာင္က ၁၆ ႐ုပ္စီ။ အမ်ဳိးအမည္ ၆ မ်ဳိး။ နယ္ ၈ ႐ုပ္၊ ျမင္း ၂ ႐ုပ္၊ ဘုန္းႀကီး ၂ ႐ုပ္၊ မိဖုရား ၁ ႐ုပ္၊ မင္းႀကီး ၁ ႐ုပ္။ အနက္ ၁၆ ႐ုပ္၊ အျဖဴ ၁၆ ႐ုပ္။ ကစားတတ္ဖို႔က အေျခခံအေနနဲ႔ အ႐ုပ္ေတြ ေရႊ႕ကြက္နဲ႔ စားကြက္ေတြ နားလည္ရမယ္။ ကစားတတ္ၿပီ ဆိုရင္ စနစ္တက် ကစားတတ္ဖို႔ လိုက္နာရမယ့္ စည္းမ်ဥ္း၊ စည္းကမ္းေတြကို သိရမယ္။ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ဖို႔ အတြက္က်ေတာ့ ၿပိဳင္ပြဲစည္းကမ္းေတြ ရႇိလာတယ္။ ေျပာရရင္ စစ္တုရင္ကစားရာမႇာ လိုက္နာရမယ့္ 'စည္းကမ္း'ရယ္ က်င့္သံုးရမယ့္ 'က်င့္၀တ္'ရယ္ ဆိုတာ ရႇိတယ္။ တကယ့္ အျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ စိတ္ကူးယဥ္ထက္ ဆန္းၾကယ္တယ္လို႔ ဆိုၾကတယ္။ ဒီေန႔ေခတ္ ကေလးေတြကို အေႂကြေစ့ေတြ အေၾကာင္း ေျပာရင္ ယံုခ်င္မႇာ မဟုတ္ဘူး။ တစ္လမႇာ လစာေျခာက္ဆယ္သာသာရတဲ့ ႐ုံးလုလင္တစ္ေယာက္ ၀င္ေငြဟာ မိသားစု ရႇစ္ေယာက္ ေလာက္ငတယ္။ မနက္တိုင္း ေကာ္ဖီၾကမ္းနဲ႔ ပဲျပဳတ္ ထမင္းေၾကာ္ စားႏိုင္တယ္ဆို ပံုျပင္လို႔ ထင္မႇာ။ သူတို႔ရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ ႏႈိင္းယႇဥ္မႇာကိုး။ သူတို႔ေခတ္နဲ႔ စားႏိုင္ တယ္ဆို ပံုျပင္လို႔ ထင္မႇာ။ သူတို႔ေခတ္နဲ႔ ထင္ဟပ္ၾကမႇာကိုး။ မစင္တြင္းထဲမႇာ ေပါက္ဖြား ႀကီးျပင္းလာတဲ့ သတၲ၀ါေတြ အတြက္ ေမႊးရနံ႔ထံုတ့ဲ စႏၵကူးေတာႀကီးဟာ လက္လႇမ္းမမီတဲ့ေနရာ။ မေတာ္တဆမ်ား စႏၵကူးနံ႔ ရခဲ့ရင္ေတာင္မႇ 'ဘာနံ႔ႀကီးလဲဟ' ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနမႇာ။ စႏၵကူးေတာဟာ ေမြ႕ေလ်ာ္စရာ ေကာင္းတဲ့ေနရာ။ စႏၵကူးရနံ႔ဟာ ႏႇစ္လိုဖြယ္ရာရယ္လို႔ ေျပာလာတဲ့ မစင္တြင္းသူ၊ မစင္တြင္းသားေတြမ်ား မေတာ္တဆ ေပၚလာၾကမယ္ ဆိုရင္ေတာင္ က်န္တဲ့သူေတြက အ႐ူးဆိုၾကမႇာ။ စႏၵကူးေတာသူ၊ စႏၵကူးေတာသားေတြ အတြက္ ေျပာရရင္ မစင္တြင္း အသံၾကားတာနဲ႔ မူးေ၀ပ်ဳိ႕အန္ၾကမႇာ။ ထူးထူးဆန္းဆန္း ေထြေထြျပားျပား အိပ္မက္ေတြ မက္တာနဲ႔ ေကာသလ မင္းႀကီး ေၾကာက္လန္႔ ေျခာက္ျခားစြာ ဘုရားရႇင္ဆီကို ေျပးၿပီး ေလွ်ာက္ထားေတာ့တာ။ ဘုရားရႇင္ရဲ႕စကားကို ၾကားနာရၿပီးေတာ့မႇသာ ေဆာက္တည္ရာရခဲ့တာ။ အယ္လဘတ္တိုလို႔ေခၚတဲ့ စပိန္လူယ္တစ္ေယာက္ ရႇိတယ္။ ၁၁ ႏႇစ္သား အရြယ္မႇာ စစ္တုရင္ၿပိဳင္ပြဲတစ္ခု ၀င္ၿပိဳင္စဥ္မႇာ သူတစ္သက္တာ မေမ့ႏိုင္စရာ အေတြ႕အႀကံဳတစ္ခု ရခဲ့တယ္။ သူနဲ႔သူ႔ထက္ ငါးႏႇစ္ေလာက္ႀကီးတဲ့ ၿပိဳင္ဘက္တစ္ေယာက္ ၿပိဳင္ပြဲ ကစားတုန္းကေပါ့။ ကစားေနရင္းနဲ႔ ပြဲက ႐ႈပ္ေထြးတဲ့ အေနအထား ေရာက္လာတယ္။ လံုး၀ အမႇားမခံတဲ့ အေျခအေန။ ပြဲကလည္း သိပ္ၿပီး အေရးႀကီးတဲ့ပြဲစဥ္၊ ေနာက္ဆံုးပြဲ၊ ထပ္ေျပာရရင္ သူတို႔ႏႇစ္ေယာက္က အမႇတ္အမ်ားဆံုး ေလးေယာက္ထဲက ႏႇစ္ေယာက္။ အားလံုးက ၇ မႇတ္စီ ရထားၾကတာ။ ၿပိဳင္ပြဲ ပြဲစဥ္ကို ဆြစ္စနစ္နဲ႔တြဲတယ္။ တစ္ပြဲၿပီးတစ္ပြဲ ပြဲစဥ္တြဲရာမႇာ အမႇတ္တူသူေတြကို ကစားေစတဲ့ စနစ္။ ပြဲစဥ္မ်ားလာေလ အမႇတ္မ်ားသူ နဲလာေလ။ ပိရမစ္လို ျဖစ္လာတယ္။ တကယ့္ အျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ စိတ္ကူးယဥ္ထက္ ဆန္းၾကယ္တယ္လို႔ ဆိုၾကတယ္။ ဒီေန႔ေခတ္ ကေလးေတြကို အေႂကြေစ့ေတြ အေၾကာင္း ေျပာရင္ ယံုခ်င္မႇာ မဟုတ္ဘူး။ တစ္လမႇာ လစာေျခာက္ဆယ္သာသာရတဲ့ ႐ုံးလုလင္တစ္ေယာက္ ၀င္ေငြဟာ မိသားစုရႇစ္ေယာက္ ေလာက္ငတယ္။ မနက္တိုင္း ေကာ္ဖီၾကမ္းနဲ႔ ပဲျပဳတ္ ထမင္းေၾကာ္ စားႏိုင္တယ္ဆို ပံုျပင္လို႔ ထင္မႇာ  .  .  . အယ္လဘတ္တို ၿပိဳင္ေနတဲ့ပြဲမႇာ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ ၁၅၀ ေလာက္ ရႇိတယ္။ ဆုကေပးမႇာ ပထမ၊ ဒုတိယ၊ တတိယ ၃ ေယာက္ပဲ။ က်န္တဲ့ႏႇစ္ေယာက္က ေစာေစာစီးစီး သေရက်သြားတယ္။ ၇ မႇတ္ခြဲစီ ရသြားၿပီး အယ္လဘတ္တို တို႔ပြဲရဲ႕ အေျဖကို ေစာင့္ေနၾကတာေပါ့။ အိမ္သာသြားခ်င္စိတ္ ေပၚလာတဲ့ အယ္လဘတ္တို ဒိုင္လူႀကီးကို သတင္းပို႔ၿပီး အိမ္သာသြားတက္တယ္။ ေရႊ႕လႇည့္က သူ႔ၿပိဳင္ဘက္ရဲ႕ ေရႊ႕လႇည့္။ သူကိစၥ၀ိစၥၿပီးလို႔ ျပန္ေရာက္ၿပီး ကစားပြဲမႇာလည္း ျပန္ထိုင္ေရာ သူ႔ၿပိဳင္ဘက္က နာရီကိုရပ္ၿပီး လက္ကိုဆန္႔ေပးတယ္။ အ႐ႈံးေပးတယ္ေပါ့။ လက္ဆြဲ ႏႈတ္ဆက္မယ္ေပါ့။ အယ္လဘတ္တို အံ့အားသင့္သြားတယ္။ သူ႔အစ္ကိုႀကီးနဲ႔မႇ အသက္ အတူတူေလာက္ရႇိမယ့္ ၿပိဳင္ဘက္ေလ။ ဘာျဖစ္ပါလိမ့္ေပါ့။ ''မင္းအိမ္သာတက္ေနခ်ိန္မႇာ ငါစဥ္းစားတယ္။ ဒီအေကာင္ကို ေရႊ႕ရင္ေတာ့ ႐ႈံးေတာ့မယ္ ေတြးရင္းနဲ႔ ထိကိုင္မိတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဒီအေကာင္ကို ေရႊ႕ကိုေရႊ႕ရမႇာ။ အဲဒါေၾကာင့္ေပါ့'' တဲ့။ ဒိုင္က ႏႇစ္ေယာက္ဘဲရႇိတာ။ ဘယ္သူ႔မႇ ျမင္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္ျမင္မလဲ။ ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ ကစားသမားေတြကို ေဒါင့္ေစ့ေအာင္ မၾကည့္ႏိုင္ဘူးေလ။ ျပႆနာရႇိရင္ ေျဖရႇင္း၊ ဆံုးျဖတ္စရာရႇိရင္ ဆံုးျဖတ္၊ ဒီေလာက္ဘဲ တတ္ႏိုင္တာ။ ခပ္တည္တည္ေနၿပီး ဆက္ကစားလည္း ရသားနဲ႔ ေျပာခ်င္တဲ့သူ ရႇိမလားဘဲ။ အံ့အားသင့္မႈနဲ႔ မင္သက္မိေနတဲ့ အယ္လဘတ္တို လႈပ္ရႇားလာခဲ့တယ္ ''ဟင့္အင္း၊ ဘာမႇျဖစ္တာမႇ မဟုတ္တာ၊ ပံုမႇန္ဘဲ ဆက္ကစားၾကတာေပါ့။ ဒီလိုမ်ဳိးႀကီးနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ အႏိုင္မယူခ်င္ပါဘူး'' ၿပိဳင္ဘက္အစ္ကိုႀကီး သူ႔ေခါင္းကို ညင္သာစြာရမ္းတယ္။ ညာဘက္လက္ကို ေလထဲဆန္႔ေျမႇာက္လိုက္တယ္။ ဒိုင္လူႀကီးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ ၿပိဳင္ပြဲရဲ႕အေျဖကို သတင္းပို႔တယ္။ ေရႊ႕ကြက္မႇတ္တမ္းမႇာ လက္မႇတ္ထုိးတယ္။ ပြဲကၿပီးသြားၿပီ။ ရႇစ္မႇတ္နဲ႔ အယ္လဘတ္တို ပထမရသြားတယ္။ သေရက်တဲ့ႏႇစ္ေယာက္က အမႇတ္တစ္၀က္စီေလ်ာ့ၿပီး ဒုတိယနဲ႔ တတိယ။ ကီလို ၅၀၀ ေက်ာ္ ခရီးဘတ္စ္ကား စီးလာၿပီး အ႐ႈံးေပးခဲ့တဲ့ အစ္ကိုႀကီးေတာ့ လိပ္ျပာသန္႔စြာ ဆုနဲ႔ေ၀းခဲ့တယ္။ ပထမရတဲ့ အယ္လဘတ္တို၊ ဆုယူစင္ျမင့္မႇာ မ်က္ရည္ေတြ၀ဲလို႔။ သူ႔ဘ၀ရဲ႕ပထမဆံုးရတဲ့ ပထမ အတြက္ ၀မ္းသာတဲ့မ်က္ရည္လား။ ႐ႈံးသြားတဲ့ အစ္ကိုႀကီးအတြက္ ၀မ္းနည္းတဲ့ မ်က္ရည္လား။ အယ္လဘတ္တိုေလးက အသက္ႀကီးလာေတာ့ အယ္လဘတ္တိုႀကီး ျဖစ္လာတယ္။ ဂရင္းမာစတာေတာ့ ျဖစ္မလာဘူး။ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ စစ္တုရင္ဒိုင္လူႀကီး ျဖစ္လာတယ္။ စစ္တုရင္ၿပိဳင္ပြဲေတြမႇာ ဒိုင္လုပ္တယ္။ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ စစ္တုရင္နည္းျပ ျဖစ္လာတယ္။ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေလးေတြကို စစ္တုရင္ သင္ေပးတယ္။ ေက်ာင္းသားလူငယ္ၿပိဳင္ပြဲ တစ္ခုမႇာ ဒိုင္လုပ္ခ်ိန္မႇာေပါ့။ ဒါလဲ အိမ္သာနဲ႔ ပတ္သက္မႈေလး ရႇိတယ္။ အိမ္သာတက္ခ်င္လြန္းတဲ့ ကေလး တစ္ေယာက္ ကမန္းကတန္းထၿပီး ဒိုင္လူႀကီးကို ခြင့္ေတာင္းတယ္။ အိမ္သာကို ေျပးသြားခဲ့တယ္။ လမ္းမႇာ ၿပိဳင္ပြဲကစားေနတဲ့ ကစားခံု တစ္ခုကို ပြတ္တိုက္သြားတယ္။ အ႐ုပ္ေတြ လဲက်မသြားခဲ့ေပမယ့္ နဲနဲစီ ေရြ႕သြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မႇာ ေရႊ႕လႇည့္က်ေနတဲ့ ေရႊ႕ရမယ့္ ေက်ာင္းသားကေလးက အ႐ုပ္ကို စနစ္တက် သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ျဖစ္ေအာင္ ျပန္စီတယ္။ ေရႊ႕ကာနီးမႇာ စားပြဲလႈပ္သြားတယ္။ အိမ္သာေျပးတဲ့ကေလးေၾကာင့္ အ႐ုပ္ေတြ မလဲေပမယ့္ ေရြ႕သြားတယ္။ အနားက ကစားခံုေတြလဲ ျမင္တယ္။ ဟိုကေလးက ေဆာရီးဆိုၿပီး ဆက္ေျပးသြားတယ္။ အ႐ုပ္ေတြစီတယ္။ ဒါေလာက္ဆို ဒီလို ေရးစရာအေၾကာင္း မရႇိဘူး။ အေၾကာင္းရႇိတာက ၿပိဳင္ဘက္ ခ်ာတိတ္။ နာရီကို ရပ္လိုက္တယ္။ ညာလက္ကို ေလထဲ ဆန္႔တန္းၿပီး ေျမာက္လိုက္တယ္။ အယ္လဘတ္တို ေရာက္လာတယ္။ ''ဘာျဖစ္လဲ'' ''သူအ႐ုပ္ေတြ အမ်ားႀကီးကိုင္တယ္။ ျမင္းကိုပထမဆံုး ထိကိုင္တာ။ အဲဒါျမင္းေရႊ႕ဖို႔ ေျပာတာ'' ''ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္အ႐ုပ္ေတြ ျပန္ညိႇတာ'' ေက်ာင္းသားေလးရဲ႕ အေျဖ။ ဟုတ္တယ္။ အယ္လဘတ္တို မလႇမ္းမကမ္းကေန ျမင္ခဲ့တယ္။ ''ဟုတ္ၿပီ။ မင္းအ႐ုပ္ေတြကို မညိႇခင္ ညႇိမယ့္အေၾကာင္း ေျပာခဲ့လား။ ခြင့္ေတာင္းခဲ့လား'' ''မေျပာခဲ့မိဘူး။ မေတာင္းခံဘူး။'' ''သူဘာမႇမေျပာခဲ့ဘူး'' ရႇင္းသြားၿပီ။ ဘာတတ္ႏိုင္မႇာလဲ။ စည္းမ်ဥ္းဥပေဒက ရႇိၿပီးသား။ အယ္လဘတ္တို အဆံုးအျဖတ္ ေပးလိုက္တယ္။ ပထမဆံုး ထိကိုင္မိတဲ့ အေကာင္ကို ေရႊ႕ေစ။ ဟိုခ်ာတိတ္ကေတာ့ ခပ္တည္တည္ဘဲ။ ကိုင္ေကာင္ေရႊ႕ရမႇာ ေရႊ႕ေပါ့ကြ ဆိုတဲ့ မ်က္ႏႇာေပးနဲ႔။ ငါဘာမႇ မဟုတ္တာ မလုပ္ဘူး ဆိုတဲ့ အသြင္ ေဆာင္လို႔။ ေက်ာင္းသားကေလး မ်က္ရည္၀ဲသြားတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းႏႇစ္ခုကို တင္းတင္း ေစ့လိုက္တယ္။ အေကာင္းဆံုး ႀကိဳးစားကစားခဲ့တယ္။ ႐ႈံးသြားခဲ့တယ္။ ႐ႈံးမႇာေပါ့။ အေကာင္းဆံုးေရႊ႕ဖို႔ စဥ္းစားၿပီးသား အကြက္ကို မေရႊ႕ခဲ့ရဘဲ ျမင္းေရႊ႕ခဲ့ရတာ။ အဲဒီကတည္းက နိမ့္သြားတဲ့ ကစားကြက္က ဘယ္လိုမႇ ျပန္အဖတ္ဆည္ မရခဲ့ဘူး။'' လုပ္ရမႇာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အဲသလိုေျပာတယ္။ မလုပ္ရမႇာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ သူဒိုင္လူႀကီးအေနနဲ႔ အဆံုးအ ျဖတ္ေပးခ့ဲတဲ့ ပြဲကို ဥပမာေပးတယ္။ ''ဟိုခ်ာတိတ္သာ ငါ့တပည့္ျဖစ္ခဲ့ရင္ ဒီလိုမ်ဳိးအေျခအေနမႇာ ဒါမ်ဳိး အေရးဆိုတာမ်ဳိးရႇိမႇာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါမ်ဳိးမလုပ္ရဘူး။ ၀ံပုေလြကို မေကာက္က်စ္ရဘူး'' ေမာင္စံေပါ ေက်ာင္းသားတုန္းက စစ္တုရင္ၿပိဳင္ပြဲ တစ္ခုကို သတိရမိတယ္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေကာလိပ္ေပါင္းစံု စစ္တုရင္ၿပိဳင္ပြဲမႇာပါ။ ၁၉၈၀ ျပည့္ႏႇစ္ ဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ႀကီး ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ အဲဒီမႇာ ကိုင္ေကာင္ေရႊ႕ ျပႆနာ ဘာညာ အေၾကာင္း ေျပာၾကရင္းက ကိုေအာင္သြင္ ေျပာျပတဲ့ အျဖစ္ကေလးတစ္ခုကို စြဲစြဲထင္ထင္ မႇတ္မိေနတယ္။ ''မင္းတို႔ကြာ ငါေျပာျပမယ္။ ဟိုတစ္ႏႇစ္ တိုင္းနဲ႔ျပည္နယ္ စစ္တုရင္ ၿပိဳင္ပြဲမႇာကြာ။ မင္းတို႔ ခုနကေျပာတဲ့ ဆရာႀကီးေပါ့။ သူ႔ၿပိဳင္ဘက္က အ႐ုပ္ေပၚမႇာ ပုရြက္ဆိတ္တက္လို႔ ေလနဲ႔မႈတ္လိုက္တာ အ႐ုပ္လဲသြားတယ္ကြာ။ အဲဒါကို အဲဒီအ႐ုပ္ ေရႊ႕ရမယ္ ဆိုၿပီး အတင္းေရႊ႕ခိုင္းၿပီး အႏိုင္ယူသြားတာ။ သူတို႔ အသင္းလဲ ဒိုင္းရသြားတယ္ကြ။ သူတို႔အသင္းကို ပြဲေတြဘာေတြ တခမ္းတနားနဲ႔ ဂုဏ္ျပဳတာ ေမာင္ဗမာ စက္ဘီးေတာင္ တစ္ေယာက္တစ္စီးစီ ရသကြ''တဲ့။ ထူးဆန္းပါေပ့ ဆရာတြတ္ရယ္။ ေလာကႀကီးမႇာဗ်ာ။ ဒီကိစၥမ်ဳိး ရႇိသလား။ ပညာတတ္ဆရာႀကီး။ ျမန္မာျပည္တြင္းသာမက ႏိုင္ငံျခားဘြဲ႕ေတြပါ ရထားတာ။ သူ႔ပညာရပ္မႇာ တန္းကုန္ၿပီ။ ဘြဲ႕ကုန္ၿပီ။ ထပ္ယူစရာ ထပ္ရစရာ ဘာဘြဲ႕မႇမက်န္ေတာ့ဘူး ဆိုသူ။ စစ္တုရင္ နည္းျပဆရာ အယ္လဘတ္တို ေက်ာင္းသား လူငယ္ေလးေတြကို စစ္တုရင္ သင္ေပးေနရာမႇ ဂႏၳ၀င္ေျမာက္ စစ္တုရင္ပြဲေတြကို ပ႐ိုဂ်က္တာနဲ႔ ထိုးၿပီးျပတယ္။ ''ဒီပြဲက ၁၈၃၄ မႇာ ကစားခဲ့တာ။ ဒီလာဘိုႏြန္ႏိုင္းက မက္ေဒၚနယ္ကို ႏိုင္ခဲ့တာ။ ဒါက ၁၉၁၈ မႇာ ကာပါဘလင္ကာ ကမာရႇယ္ကို ဒီလို အႏိုင္ယူခဲ့တာ'' စသျဖင့္ေပါ့ေလ။ ပြဲေတြအမ်ားႀကီး တစ္ပြဲၿပီးတစ္ပြဲ ျပတယ္။ ေကာင္းကြက္၊ မႇားကြက္ေတြ သံုးသပ္ျပတယ္။ သင္ခန္းစာ အၿပီးမႇာ ေက်ာင္းသားေလးေတြနဲ႔ အေမးအေျဖ လုပ္တယ္။ ''ေျပာင္ေျမာက္လႇပစြာႏိုင္တဲ့ စစ္တုရင္ပြဲမႇာ ႏိုင္သူနဲ႔တြဲၿပီး ႐ႈံးသူကိုလဲ မႇတ္မိေနတတ္ၾကတယ္။ မင္းတို႔အေနနဲ႔ ႏိုင္သူအျဖစ္ မႇတ္တမ္း တင္ေစခ်င္သလား။ ႐ႈံးသူထဲမႇာ စာရင္း၀င္ခ်င္သလား'' အားလံုးက အႏိုင္ရသူဘဲ ျဖစ္ခ်င္ၾကတယ္။ ''ညစ္ၿပီး ရမယ့္အႏိုင္ဆိုရင္ ေကာကြာ။ ဘယ့္ႏႇယ္လဲ။ ယူၾကမႇာလား''။ တစ္ဆက္တည္းမႇာဘဲ ဥပမာ တစ္ခ်ဳိ႕ ေျပာျပတယ္။ ''ငါမေသမခ်င္း စစ္တုရင္သင္တဲ့အလုပ္ လုပ္ေနမႇာ။ ဒိုင္လူႀကီးလဲ လုပ္ေနမႇာ။ ေနာင္လာမယ့္ ေက်ာင္းသားေတြကို စစ္တုရင္အေၾကာင္း ေျပာတဲ့အခါမႇာ၊ စစ္တုရင္သင္တဲ့အခါ ဒီေကာင္ေတြေပါ့ကြာ ဒီလိုညစ္ၿပီး အႏိုင္ယူခဲ့တာေပါ့လို႔ ဥပမာေပးရာမႇာ မင္းတို႔ နာမည္ေတြ ပါမလာေစဖို႔၊ ငါသင္ေပးလိုက္တဲ့ ေက်ာင္းသားေလးေတြကို လူညစ္ေလးေတြ အေနနဲ႔ ကဗၼည္းမတင္ေစဖို႔ ငါဆုေတာင္းတယ္။ အယ္လဘတ္တို ေျပာေလ့ရႇိတယ္။ ''ငါက ဒိုင္လဲလုပ္တယ္။ နည္းျပဆရာလဲ လုပ္တယ္။ ငါ့မႇာမ်က္ႏႇာ ႏႇစ္ခုရႇိတယ္'' တဲ့။